Θεοτοκίον.
Ἀφράστως κυήσασα, τὸν Ποιητὴν τοῦ παντός, φθορᾶς με ἀπάλλαξον, τῶν ἀκαθάρτων παθῶν, σπιλούντων με πάντοτε· εἶδέ μου τὴν ὀδύνην, τῆς ψυχῆς Θεοτόκε, κάθαρον δὲ τὸν νοῦν μου, νοημάτων ἐκτόπων, καὶ δίδου τῇ καρδίᾳ μου, κατάνυξιν δέομαι.
ᾨδὴ δ’. Ὄρος σε τῇ χάριτι.
Τείναντες τὸ σῶμά σου, οἱ βάρβαροι Ὅσιε, κατεδαπάνησαν αὐτό, τοῖς ἀνυποίστοις αἰκισμοῖς, σὺ δὲ πρὸς τὸν Κύριον, ἐνατενίζων καρδίας τοῖς ὄμμασι, ἀγαλλομενῃ ψυχῇ πάντα ἤνεγκας.
Ἔχαιρες τυπτόμενος, καὶ συντριβόμενος Ἅγιε, ὑπὲρ ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὑπ’ ἀλλοφύλων δυσμενῶν, καὶ πάντα συνέτριψας, τὰ τοῦ ἀλάστορος κέντρα τοῖς πόνοις σου, ὁσιομάρτυς Ἐφραὶμ ἱερώτατε.
Ῥήσεων ὡς ἤκουσε, τῶν θείων χειλέων σου, ᾗ ἐπεφάνης μυστικῶς, ὁράσει Πάτερ ἱερᾷ, τὸν τρόπον τοῦ βίου σου, καὶ τὴν σὴν κλῆσιν Ἐφραὶμ καὶ τὴν ἄθλησιν, τοΐς ἐν τῷ κόσμῳ λαμπρῶς ἐφανερωσε.
Θεοτοκίον.
Θρόνος ἀνεδείχθης, τοῦ Θεοῦ ὑψηλότατος, κατέχουσα ἐν ταῖς χερσί, ὅν περ προήγαγες σαρκὶ· διὸ κἀμὲ ὕψωσον, ἐκ κατωτάτου βυθοῦ παραπτώσεων, θεογεννῆτορ πρὸς βίον ὑπέρτερον.
ᾨδή ε’. Ὁ φωτίσας τῇ ἐλλάμψει.
Σελ. 12345678910111213141516171819202122232425262728293031323334353637383940414243444546474849505152535455565758596061626364656667686970717273
