Ἂν ἡ ἐλευθερία εἶναι “ὅ,τι γουστάρω”, θἄλεγα πὼς ἡ ἐπέκταση τοῦ γάμου σὲ ὁμόφυλα ζευγάρια δὲν γίνεται νὰ ἀπορριφθεῖ. Ὅμως γιατί τόση τσιγκουνιά; Γιατί νὰ μὴν παντρεύονται τρεῖς ἢ δέκα ὁμόφυλοι; Καὶ ἑτερόφυλοι φυσικά. Τί ζόρι τραβάω ἂν ὁ γείτονάς μου ἔχει δέκα γυναῖκες ἢ δέκα ἄντρες ἢ καὶ δέκα γυναῖκες καὶ δέκα ἄντρες μαζί;
Ἔπειτα, πόσες μητέρες καὶ πόσους πατέρες μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνα παιδὶ γιὰ νὰ μεγαλώσει τοὐλάχιστον τόσο φυσιολογικὰ ὅσο μεγαλώνουν κατὰ μέσο ὅρο τὰ παιδιὰ στὶς οἰκογένειες τοῦ παραδοσιακοῦ ζευγαριοῦ τοῦ ἑνὸς πατέρα καὶ τῆς μίας μητέρας; Γιὰ νὰ μὴν χαθοῦμε σὲ τεράστιους ἀριθμοὺς ποὺ ἴσως μοιάσουν ἐξωπραγματικοί: γιατί ἕνα παιδὶ μεγαλώνει φυσιολογικὰ μὲ δύο μαμάδες ἀλλὰ ὄχι μὲ τρεῖς, ἢ μὲ δύο μπαμπάδες ἀλλὰ ὄχι μὲ τρεῖς;
Ἂς προχωρήσουμε λοιπὸν στοὺς τρεῖς. Καὶ βλέπουμε γιὰ τέσσερεις… Νὰ γίνει ἡ “καλὴ” ἀρχή, νὰ προλάβουν καὶ τὰ πανεπιστήμια νὰ ἐκπονήσουν τὶς σχετικὲς μελέτες… Μὲ κριτήριο τὸ “ὅ,τι γουστάρω”, γιατί νὰ μὴν παντρεύονται καὶ συγγενεῖς, ἀκόμα καὶ πρώτου βαθμοῦ; Καὶ ἂν ἡ αἱμομιξία ἔχει βιολογικὲς συνέπειες δυσάρεστες γιὰ τὰ φυσικὰ παιδιά, ἡ υἱοθεσία θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ μόνη νόμιμη διέξοδος σὲ αἱμομικτικὰ ζευγάρια.
