Ἄραγε, γιὰ ποιό λόγο τόσες ἐποχές, τόσοι πολιτισμοί, τόσοι αἰῶνες τῆς ἴδιας τῆς δικῆς μας, “δυτικῆς”, ἱστορίας, ἐποχὲς ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται δὰ καὶ γιὰ τὴν ἀνοησία ἢ τὴν μικρότητά τους, μᾶλλον τὸ ἀντίθετο, δὲν εἶχαν τὴν ἐξυπνάδα μας νὰ κάνουν “ὅ,τι γουστάρουν”, ἀλλὰ ἀρκέσθηκαν στὸ σχῆμα μιᾶς οἰκογένειας ποὺ ἀπέκλειε ὅσα ἐμεῖς οἱ πρωτοπόροι τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς ἐλευθερίας ἐπινοοῦμε σήμερα;
Δὲν θὰ ἐπεκταθῶ. Δὲν θὰ ἀναφερθῶ κἂν στὸν Πλάτωνα, ποὺ ἐξηγοῦσε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅσο περισσότερο ἔχει νοημοσύνη καὶ ὅσο πιὸ πραγματικὰ εἶναι ἐρωτευμένος, κοιτάει πῶς θὰ περιορίσει τὶς σεξουαλικὲς σχέσεις, ὄχι καὶ νὰ τὶς ἐπεκτείνει ἱδρύοντας νέους τύπους ζευγαρώματος! Τὰ ἀφήνω αὐτά. Τί ἀξία ἔχει ὁ Πλάτων μπροστὰ στὴν ἐξυπνάδα μας;
