Σημειώσεις
449 Χριστόδουλος Ἀθηνῶν, Ἑλληνισμὸς προσήλυτος, ὅ.π., σ. 20.
450 Πλωτίνου Ἐννεάδες 1, κεφ. 6, ἑν. 6.
451 “Σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἀναγνωριζόταν ἀνέκαθεν ὡς θεὸς μεγάλης δύναμης. Αὐτὸ τὸ παράδοξο, δίνει ἀκόμη σήμερα τροφὴ στοὺς θρησκειολόγους γιὰ μελέτες καὶ ἑρμηνεῖες. Ἡ ὑπόθεση πὼς ὁ Διόνυσος εἶναι νεώτερος θεός, ἕνας μεταγενέστερος εἰσβολέας, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἀνήκει στοὺς Δώδεκα, γοήτευσε μὲν διάνοιες ὅπως ὁ Νίτσε καὶ ὁ Ρόντε, ἀλλὰ εἶναι προδήλως ἀνεπέρειστη: ἡ παρουσία του ἐπισημαίνεται ἤδη στὴν προϊστορία τῶν Ἑλλήνων” — Χριστόδουλος Ἀθηνῶν, Ἑλληνισμὸς προσήλυτος, ὅ.π., σ. 43· βλ. καὶ παραπομπὴ τοῦ συγγραφέα εἰς Walter Burkert, Greek religion, σ. 162.
452 Νίλσον, Ἱστορία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας, μτφρ. Αἰκατ. Παπαθωμοπούλου, Ἀθήνα 1984, σ. 201. Ἄγραφοι νόμοι θεωροῦνται “οἱ ἐκ τῶν Θεῶν (Διός, Θέμιδος, Δίκης) ἀμέσως πηγάζοντες … πηγὴ καὶ βάσις τῶν ἀνθρωπίνων γραπτῶν, καὶ ἰσχυρότεροι ἐκείνων. Ἐξ αὐτῶν προέρχονται τὸ πρῶτον οἱ κατὰ τὰ ἤθη νόμοι…” — Ραγκαβῆς, Λεξικὸν τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιολογίας, τ. Α΄, ὅ.π., σ. 13.
453 Γκάθρυ, Οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι, ὅ.π., σ. 73.
454 Ὅ.π., σ. 86.
455 DK 44.
456 Βλ. M. F. Schachermeyr, “La formation de la cité Greque”, Diogenes, ἀρ. 4 (1953), ὁ ὁποῖος ἀντιτάσσει τὴν ἑλληνικὴ συνείδηση στὴν συνείδηση τῆς Βαβυλώνας, ὅπου ἡ ἔννοια τοῦ “Βαβυλωνίου” δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ ὁριστεῖ μὲ τὴν φράση: αὐτὸς ποὺ ἀνήκει στὴν ἐπικράτεια τῆς πόλης τῆς Βαβυλώνας.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829
