473 Βλ. π.χ. τὸν Θουκυδίδη, Ζ 32.
474 Μπιούρυ – Μήγκς, Ἱστορία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, τ. Α΄, ὅ.π., σ. 108.
475 Τ. Σ. Ἔλιοτ, Δοκίμια, μτφρ. Στ. Μπεκατῶρος, Ἀθήνα 1983, σ. 191.
476 Καστοριάδης, Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ δημοκρατία…, ὅ.π., σ. 11. Παρόμοια παρεξήγηση στὴν Ἀρέντ (ἀκολουθῶντας τὸν Ἀριστοτέλη): “στοὺς δύο πασίγνωστους ὁρισμούς του, ὁ Ἀριστοτέλης δὲν διατύπωνε παρὰ τὴν κρατοῦσα ἄποψη τῆς Πόλεως περὶ ἀνθρώπου καὶ περὶ πολιτικοῦ βίου, καὶ κατὰ τὴν ἄποψη αὐτὴ ὅλοι, ὅσοι βρίσκονταν ἐκτὸς Πόλεως — δοῦλοι καὶ βάρβαροι — ἦσαν ἄνευ λόγου, στερημένοι ὄχι φυσικὰ τῆς ἱκανότητας τῆς ὁμιλίας, ἀλλὰ ἑνὸς τρόπου ζωῆς ὅπου ἡ ὁμιλία, καὶ μόνον αὐτή, ἔχει νόημα καὶ ὅπου τὸ κύριο ἐνδιαφέρον ὅλων τῶν πολιτῶν ἦταν νὰ συνομιλοῦν μεταξύ τους” —Ἡ ἀνθρώπινη κατάσταση, ὅ.π., σ. 45. Ὅμως, ἂν τὸ κύριο βρισκόταν στὴν ἁπλὴ συναπόφαση, οὔτε ὁ Ὅμηρος δὲν θὰ εἶχε ὑπάρξει ποτέ, οὔτε ἡ λυρικὴ καὶ τραγικὴ ποίηση.
477 Καστοριάδης, ὅ.π., σ. 50.
478 Αἰσχύλος, Εὐμενίδες, στ. 918.
479 Ὅ.π., στ. 984–6.
480 Φλασελιέρ, Ὁ δημόσιος καὶ ἰδιωτικὸς βίος τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ὅ.π., σ. 142.
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930313233