473 Βλ. π.χ. τὸν Θουκυδίδη, Ζ 32.

474 Μπιούρυ – Μήγκς, Ἱστορία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, τ. Α΄, ὅ.π., σ. 108.

475 Τ. Σ. Ἔλιοτ, Δοκίμια, μτφρ. Στ. Μπεκατῶρος, Ἀθήνα 1983, σ. 191.

476 Καστοριάδης, Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ δημοκρατία…, ὅ.π., σ. 11. Παρόμοια παρεξήγηση στὴν Ἀρέντ (ἀκολουθῶντας τὸν Ἀριστοτέλη): “στοὺς δύο πασίγνωστους ὁρισμούς του, ὁ Ἀριστοτέλης δὲν διατύπωνε παρὰ τὴν κρατοῦσα ἄποψη τῆς Πόλεως περὶ ἀνθρώπου καὶ περὶ πολιτικοῦ βίου, καὶ κατὰ τὴν ἄποψη αὐτὴ ὅλοι, ὅσοι βρίσκονταν ἐκτὸς Πόλεως — δοῦλοι καὶ βάρβαροι — ἦσαν ἄνευ λόγου, στερημένοι ὄχι φυσικὰ τῆς ἱκανότητας τῆς ὁμιλίας, ἀλλὰ ἑνὸς τρόπου ζωῆς ὅπου ἡ ὁμιλία, καὶ μόνον αὐτή, ἔχει νόημα καὶ ὅπου τὸ κύριο ἐνδιαφέρον ὅλων τῶν πολιτῶν ἦταν νὰ συνομιλοῦν μεταξύ τους” — ἀνθρώπινη κατάσταση, ὅ.π., σ. 45. Ὅμως, ἂν τὸ κύριο βρισκόταν στὴν ἁπλὴ συναπόφαση, οὔτε ὁ Ὅμηρος δὲν θὰ εἶχε ὑπάρξει ποτέ, οὔτε ἡ λυρικὴ καὶ τραγικὴ ποίηση.

477 Καστοριάδης, ὅ.π., σ. 50.

478 Αἰσχύλος, Εὐμενίδες, στ. 918.

479 Ὅ.π., στ. 984–6.

480 Φλασελιέρ, Ὁ δημόσιος καὶ ἰδιωτικὸς βίος τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ὅ.π., σ. 142.