Πόλις εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ Ἀθηναῖοι, ἡ προσωπικὴ σχέση καὶ πρωταρχικὴ ὁμόνοια ὅλων, ἀπ’ ὅπου πηγάζει ἡ ἰσονομία καὶ συλλογικὴ διαμόρφωση κοινοῦ βίου.[458] Τὸ πρωταρχικὸ θεμέλιο τῆς Πόλεως ἐγγυῶνται οἱ θεολογικὲς καὶ κοσμολογικὲς ἐπιγνώσεις, ὅπου ἱδρύονται οἱ πολιτειακοὶ θεσμοὶ καὶ ἡ ὅλη ζωὴ τῆς Πόλεως, παιδεία τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἡ γονιμοποίηση ὅλων αὐτῶν στὸν πολίτη προσωπικά, ὥστε ἀσχέτως ἂν συνεχίζει ἢ παύει πιὰ νὰ ὑπάρχει γύρω του ἡ γεωγραφικὴ ἢ θεσμικὴ περιοχὴ τῆς Πόλεως, ἡ πνευματικότητά της νὰ παραμένει διαρκῶς δυνατὴ ὡς ἱερὴ ἀνοιχτότητα καὶ διαθεσιμότητα πρὸς τὸν ἄλλο, καθολικότητα τῆς ὑψηλότερης φιλίας — ἀκριβῶς ὅπως ἡ Φύσις διανοίγεται θεμελιώνοντας Θεοὺς καὶ ἀνθρώπους, καὶ ὅπως οἱ Θεοὶ ἀποκαλύπτονται καὶ πλησιάζουν τοὺς ἀνθρώπους. Ἑπομένως ὁ Πλάτων συλλαμβάνει καίρια τὸ μεγάλο θεμέλιο τῆς Πόλεως, ὅταν συνδέει τὴν νοημοσύνη μὲ τὴν ἀγάπη ὡς αἰτία της.[459]
ΒΑΡΒΑΡΙΚΟΣ καὶ ἀνελεύθερος κατὰ κύριο λόγο εἶναι ὁ ἀνέραστος βίος — ὡς βλακώδης: δὲν ἔχει Λόγο νὰ ὑπάρχει. Ὁ ἄνθρωπος ὑποχωρεῖ στὴν βαρβαρότητα ὅταν ἡ ψυχὴ διαστρέφει τὶς αἰσθήσεις, ὥστε ἀντὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὸν Λόγο πλανᾶται σὲ φαντασιώσεις, ἔχει πεῖ ὁ Ἡράκλειτος.[460] Διακρίνοντας συμβολικὰ ἐννέα κύριους βαθμοὺς μετοχῆς στὴν ἀλήθεια, ὁ Πλάτων ἀναγνωρίζει τὴν ὑψηλότερη θέση στὴν φύση τοῦ φιλοσόφου ἢ φιλοκάλου ἢ μουσικοῦ τινος καὶ ἐρωτικοῦ, ἐνῷ ἀξιολογεῖ τελευταία (ἐπικρίνοντας) τὴν τυραννικὴ φύση.[461]
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930313233
