Ζητήθηκε Πόλη–Ναός — καὶ ὁ ἴδιος ὁ ναὸς ἄλλωστε σημαίνει κατοικία (ναίειν) — Πόλη “Φρούριο τῶν Θεῶν”,[478] προορισμὸς τοῦ ὁποίου ἦταν νὰ διακρίνει ἐπίσης καὶ νὰ ἐντάσσει τὸ ἴδιον στὸ κοινὸν ἐπίγειου οὐρανοῦ ἱερατικῶν γενῶν, κοινωνίας καὶ οἰκογενειῶν ἱερῶν, μὲ τὴν ὁμηρικὴ συνείδηση ἐν δυνάμει ἰσοθεΐας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἀποτρέπει τὶς ἀναδύσεις αὐταρχισμοῦ καὶ νὰ εὐνοεῖ τὴν ἰσονομία, ὥστε νὰ μὴ κάνει καθένας τὸ κέφι του χωρὶς νὰ βλάπτει τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ “μὲ σκέψη ποὺ ἀγαπάει τὴν φιλία τους, νὰ δίνουν καὶ νὰ παίρνουν χαρὲς ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο, καὶ ὅ,τι ἐχθρεύονται νὰ τὸ ἐχθρεύονται μὲ κοινὴ γνώμη”.[479]

“Στοὺς ἀρχαίους, σχεδὸν ὅλες οἱ ἀνθρώπινες δραστηριότητες λίγο–πολὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν θρησκεία: θεατρικὲς παραστάσεις, ἀκόμη κι ὅταν πρόκειται γιὰ τὰ ἔργα τοῦ Ἀριστοφάνη τὰ ἀθυρόστομα ποὺ πολὺ λίγο σεβασμὸ δείχνουν στοὺς θεούς, παίρνουν θέση μέσα στὸ πλαίσιο τῶν θρησκευτικῶν τελετῶν, καὶ οἱ συζητήσεις οἱ πιὸ φιλελεύθερες τῶν φιλοσόφων γιὰ τὸν κόσμο τῶν θεῶν γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς βωμοὺς τῶν Μουσῶν, στὶς ὁποῖες προσφέρουν λατρεία”.[480]