Ἀπό: Γιώργος Βαλσάμης, Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, Ἀθήνα 2014 (2η ἔκδοση).
ΜΕΤΑ τὴν ἀνακοίνωση αὐτή, ἡ Θέτις ἔφερε νέο χρησμό, τὸ σύμπαν πλασμένο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ στὴν ἀσπίδα τοῦ Ἀχιλλέα. Ὁ Θεὸς βοηθὸς καὶ θάρρος, εὔχεται ὁ Παπαδιαμάντης.[342] Ἡ ἀσπίδα εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἀφήνει νὰ χτυπηθεῖ ὁ πολεμιστής, κι “ἀπὸ τὴν ἀσπίδα τοῦ Ἀχιλλέα ξεχυνόταν λάμψη ποὺ ἔφτανε ὣς τὸν αἰθέρα”.[343] Γιὰ νὰ πεθάνει, δὲν ἀρκεῖ ὅτι ἔχασε τὸν Πάτροκλο, δὲν ἀρκεῖ οὔτε πὼς γνωρίζει ὅτι θὰ πεθάνει καὶ μάλιστα τὸ θέλει — πρέπει ἀκόμη νὰ φύγει τελείως ἀπὸ τὴ μέση ὁ κόσμος ὁλόκληρος: τὴν ὥρα τοῦ πολέμου, τὴν ὥρα ποὺ ἀποφάσισε νὰ μὴ πεθάνει, τότε μόνο πραγματοποιεῖται ἡ προηγούμενη ἀπόφαση “μιᾶς σύντομης ζωῆς κι ἑνὸς πρόωρου θανάτου”,[344] ὁπότε ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἥρωας.
Δὲν πρόκειται γιὰ ἡμερολογιακὸ δεδομένο, ὅτι ἔφυγε τριάντα χρονῶν ἀντὶ ἂς ποῦμε ἑκατό. Πεθαίνω πρόωρα σημαίνει πεθαίνω μαχόμενος, καὶ τότε ἔχουν ἔρθει στὴ μέση γιὰ νὰ φύγουν ἀπὸ τὴ μέση ὅλα “τὰ ὅπλα ποὺ ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, τέτοια ποὺ μόνο ἀθάνατοι Θεοὶ ἐργάζονται καὶ κανένας θνητὸς δὲν μπορεῖ νὰ τελέσει”[345] — ἡ γῆ, ὁ οὐρανός, ἡ θάλασσα, ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι, τὸ διάστημα καὶ οἱ ἀστερισμοί, οἱ πολιτεῖες μὲ τοὺς γάμους καὶ τὰ δικαστήρια, οἱ πολιτεῖες μὲ τοὺς στρατοὺς καὶ τὶς μηχανές, οἱ τέχνες τῆς ἐπιβίωσης καὶ οἱ τέχνες τῆς χαρᾶς, οἱ χοροί, τὰ τραγούδια, ἡ σκληρότητα καὶ ἡ ὀμορφιὰ τῆς φύσης καὶ τῶν ζώων, ὁ ὠκεανός…[346]
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829303132
