Ἡ πιὸ ἁπλὴ λογιστικὴ συγκρότηση προέρχεται ὡς οἰκειοποίηση τῆς φιλίας στὸν συλλογισμό, ὥστε ἡ ἐκβαρβάρωση τῶν κοινωνιῶν συνοδεύεται πάντα ἀπὸ περιφρόνηση γιὰ τὴν συζήτηση, τὴν συνέπεια καὶ τὴν γλῶσσα.[391] Περιορισμὸς στὴν λογιστικὴ συνοχὴ προϋποθέτει μικρὴ φιλία, ἀλλὰ ἡ φιλοσοφία εἶναι μέχρι θανάτου ἢ ἀλλιῶς φθίνει στὴν διαστροφή. Ὁ Πλάτων σκέφτεται στὴν καρδιὰ τοῦ ζητήματος ὅταν δείχνει γιὰ τὴν γραφὴ ὅτι καταντάει ὑπόμνηση χωρὶς μνήμη,[392] ἄψυχη γνώση, “ὑποκριτικὴ μορφὴ τῆς λήθης”.[393] Τὸ γεγονὸς ὅτι περιέλαβε τὸ πρόβλημα αὐτὸ στὸν Φαῖδρο, ὅπου συζητεῖται ἡ ἐρωτικὴ σχέση καὶ ἡ δύναμή της νὰ καταλαβαίνει τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, ἀναγνωρίζοντας τὴν ψυχὴ ὡς χῶρο τῆς σοφίας τῆς ἴδιας τῆς ἐρωτικῆς ἐπαφῆς, ἀπὸ μόνο του δείχνει πόση ἀγωνία γεννοῦσε στὸν μαθητὴ τοῦ Σωκράτη ἡ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐγκλωβίζεται σὲ φασίζουσα / δουλεύουσα φυλακή, στὸ γράμμα ποὺ ἀποκτέννει.
Περιοριζόμενη στὴν κλινικὴ διερεύνηση ἡ σκέψη ξεπέφτει, δὲν ἔχει Λόγο, δὲν εἶναι πιὰ φιλία τῆς σοφίας καὶ ἐπικείμενη ἑστία τῆς ὕπαρξης: πλήρης χώρου, πλήρης χρόνου γύρισε ὁ Ὀδυσσέας στὸ σπίτι του.[394] Γι’ αὐτὸ στὴν ἀρχαιότητα πραγματοποιεῖται ἐπίσης ἑνότητα τῆς φιλοσοφίας μὲ τὴν ποίηση, τὶς τέχνες, τὴν ἱστοριογραφία, κλπ, ἐνῷ στὸν βαθμὸ τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὴν φιλοσοφικὴ οὐσία ἡ σκέψη τείνει νὰ μηδενίζεται στὸ μερικὸ καὶ τὸ ἀσήμαντο, ὅπως μὲ τοὺς σοφιστές, ἡ σπουδὴ τῶν ὁποίων χρησιμεύει κυρίως γιὰ νὰ φαίνεται τί ὑπάρχει, ὅταν δὲν ὑπάρχει γνησιότητα στὴν φιλοσοφία.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829303132
