Περιοριζόμενη στὴν κλινικὴ διερεύνηση ἡ σκέψη ξεπέφτει, δὲν ἔχει Λόγο, δὲν εἶναι πιὰ φιλία τῆς σοφίας καὶ ἐπικείμενη ἑστία τῆς ὕπαρξης: πλήρης χώρου, πλήρης χρόνου γύρισε ὁ Ὀδυσσέας στὸ σπίτι του.[394] Γι’ αὐτὸ στὴν ἀρχαιότητα πραγματοποιεῖται ἐπίσης ἑνότητα τῆς φιλοσοφίας μὲ τὴν ποίηση, τὶς τέχνες, τὴν ἱστοριογραφία, κλπ, ἐνῷ στὸν βαθμὸ τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὴν φιλοσοφικὴ οὐσία ἡ σκέψη τείνει νὰ μηδενίζεται στὸ μερικὸ καὶ τὸ ἀσήμαντο, ὅπως μὲ τοὺς σοφιστές, ἡ σπουδὴ τῶν ὁποίων χρησιμεύει κυρίως γιὰ νὰ φαίνεται τί ὑπάρχει, ὅταν δὲν ὑπάρχει γνησιότητα στὴν φιλοσοφία.
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748
