Ἂν ἡ ἁρμονία εἶναι λέξη–καρδιὰ τῆς γλώσσας, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Πόσο ὑπαρκτὴ μπορεῖ νὰ προκύπτει ἡ φιλοσοφικὴ κίνηση σὲ μιὰ πνευματικότητα ὅπου ὁ ἄνθρωπος (ἄνθιση, ἄνω, ὄψη, πρόσωπο…[380]) ἔχει θεωρηθεῖ man καὶ human, ὅπου ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ ἀνθρωπιὰ ἀνήκουν στὸ ἀσήμαντο χῶμα — humus, humilitas, humanitas… “Ὅ,τι κι ἂν θέλουμε νὰ πιστεύουμε, εἴμαστε πλάσματα τῆς γῆς … ἀπὸ τὴν γῆ παίρνουμε τὴν τροφή μας, ὅπως τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῶα”, γράφει ὁ Ράσσελ μὲ τὴν ἴδια βεβαιότητα ποὺ διαπερνάει τὰ λατινικά.[381]
Τὰ ἀγγλικὰ δὲν χρειάζονταν τὴν harmony, οὔτε τὰ λατινικὰ τὴν harmonia — χρειάζονταν νὰ εἶναι ἄλλες γλῶσσες, ὅπως ἀκριβῶς τὸ λέει ὁ Ἔκκαρτ: “μήν ἀνησυχοῦμε τόσο τί πρέπει νὰ κάνουμε, ἀλλὰ νὰ ἀνησυχοῦμε μᾶλλον τί εἴμαστε … Ὅσοι δὲν ζοῦν σημαντικά, ὅ,τι καὶ νὰ κάνουν ἀξίζει ὅσο τὸ τίποτα”.[382]
Ἔτσι ἔγινε δυνατὴ καὶ αὐτονόητη ἡ ἴδια ἡ παράνοια, νομίζοντας φιλοσοφικὴ τὴν ἁπλὴ διασφάλιση ἀποδείξεως καὶ μάλιστα σὲ κάθε ζήτηση ὁποιαδήποτε, ἀπὸ ναυπηγικῆς μέχρι μεταφυσικῆς, διακηρύσσοντας ὅτι αὐτὸ εἶναι ὁ ἑλληνικὸς τρόπος… “Σὲ κάθε γνωστικὸ τομέα, ἤ, γιὰ νὰ τὸ θέσω μὲ τὸν ἑλληνικὸ τρόπο, σὲ ὅλη τὴν φιλοσοφία…”, λέει ὁ Βιλαμόβιτς.[383] “Στὴν ἑλληνικὴ παράδοση ταυτίζονται ὁ ὑπολογισμὸς καὶ ὁ στοχασμός”, νομίζει πὼς ἐξηγεῖ ἡ Ρομιγύ.[384] Τὰ παραδείγματα πολλαπλασιάζονται ἄνετα.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829303132
