Ἀπό: Γιώργος Βαλσάμης, Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, Ἀθήνα 2014 (2η ἔκδοση).
ΤΟ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ αἴτημα γιὰ κάθαρση τῆς βουλήσεως ἢ περιαγωγὴ τῆς ψυχῆς “πρὸς τὸ ὄν, ὥστε νὰ μισεῖ ὅσα χρειάζεται νὰ μισεῖ ἀμέσως ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὣς τὸ τέλος, καὶ νὰ θέλει ὅσα χρειάζεται νὰ θέλει”,[615] νοεῖται ὡς προσευχὴ εὐχαριστίας, πέρα ἀπὸ κάθε δυνατὴ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου.[616] “Ἀπὸ τοὺς Θεοὺς εἶναι κάθε ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου … Ἀπὸ τὸν Δία τοὺς δόθηκε ν’ ἀναστυλώσουν τὴν καρδιά τους”, ὁμολογεῖ ὁ Πίνδαρος.[617]
Περιαγωγὴ εἰκονίζουν τὰ οὐράνια σώματα, μὲ τὴν ὑψηλότερη σφαῖρα, τὸ πρῶτο κινούμενο τῆς ἀριστοτελικῆς ἀστρονομίας, νὰ δέχεται τὴν ζωή της ἄμεσα καὶ νὰ τὴν μεταδίδει.[618] Τὸ ἴδιο στὴν μαγνητικὴ ἕλξη, ὅταν κάθε βελόνα ἕλκει τὴν προηγούμενη.[619] “Ἡ Μοῦσα κάνει ἡ ἴδια ἔνθεους ποιητές, καὶ ἀπὸ τοὺς ἔνθεους αὐτοὺς ἐξαρτᾶται ἁρμαθιὰ ἄλλων ἐνθουσιαζόντων. Γιατὶ ὅλοι οἱ ἀγαθοὶ ποιητὲς τῶν ἐπῶν, ὄχι ἀπὸ τὴν τέχνη τους, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶναι ἔνθεοι καὶ κατέχονται ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀπαγγέλουν ὅλα αὐτὰ τὰ καλὰ ποιήματα, καὶ οἱ ἀγαθοὶ μουσικοὶ τὸ ἴδιο”,[620] χαρίζουν τὴν Μνήμη ποὺ τοὺς χαρίζεται, ἐπιστρέφουν τὸν ἄνθρωπο στὴν Ἀρχή του.