Δάσκαλος πραγματικὸς δὲν γνωρίζει ἂν ἔχει μαθητὲς ἢ ἂν οἱ ἴδιοι τὸν φροντίζουν, καὶ πάλι ἐκεῖνοι δὲν μποροῦν νὰ τὸν ξεπεράσουν, γιατὶ ἔχει διαρκῶς μεγαλώσει τὸν ἑαυτό του στὸν θαυμασμό: ὅποιος πιστεύει σὲ μένα, θὰ κάνει καὶ ὁ ἴδιος τὰ ἔργα ποὺ κάνω ἐγώ, καὶ μεγαλύτερα ἀπὸ αὐτὰ θὰ κάνει.[632] “Κόπιασα πολύ”, ἐξομολογεῖται ὁ γέροντας Καρίων, “περισσότερο ἀπ’ τὸ παιδί μου τὸν Ζαχαρία, κι ὅμως δὲν ἔφθασα στὰ μέτρα του, στὴν δική του ταπείνωση καὶ σιωπή”.[633] Ὁ πνευματικὸς πατέρας “δὲν γεννᾶ πνευματικὸ παιδί ‘του’, γεννᾶ ἕνα παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Καὶ οἱ δύο, ἀπὸ κοινοῦ, μπαίνουν στὴν σχολὴ τῆς Ἀλήθειας”.[634]
Οἱ θέσεις μετατίθενται ἀμοιβαῖα κι ἑνώνονται, ὁ ἕνας νικάει τὸν ἄλλο στὴν ἀγάπη…[635] — στὸν ἐραστή του βλέπει τὸν ἑαυτό του ὅπως σὲ καθρέφτη, ἔτσι ποὺ ἀπορεῖ τί βλέπει καὶ ποιὸν ἀγαπάει…[636] κάπως σὰν νὰ κλείνεις ὅ,τι εἶχες καὶ νὰ ἀλλάζεις ἀνεγείροντας ἄλλη ὄψη, ποὺ ἔχουν ὅλοι, ὅμως λίγοι ἐνεργοποιοῦν…[637] ὁ ἕνας φανερώνει τὸν χαρακτῆρα τοῦ ἄλλου στὸν ἑαυτό του ὅπως σὲ καθρέφτη…[638] Ἔτσι ὁ Ἐμπεδοκλῆς εἰδοποιοῦσε ὅτι “ὅποιος ζητάει νὰ βρεῖ ἕνα σοφό, χρειάζεται νὰ εἶναι πρῶτα ὁ ἴδιος σοφός”…[639] Γιατὶ τὸ Ἕνα μεγαλώνει προσωπικὰ ὁδηγούμενο ἀπὸ τὸ περισσότερο Ἕνα, γιατὶ ἔχουν τὸ χάρισμα τῆς Υἱοθεσίας, καὶ ὁδηγοῦνται ἀπὸ τὸν ἕνα πατέρα τους Χριστό.[640]
