ΘΕΙΑ ΕΝΤΟΛΗ ὁδήγησε τὰ βήματα τῶν Ἀποστόλων συνεχῶς. Στὴν περίπτωση μόνο τῆς Ἑλλάδας ζητάει ρητὰ τὴν μύησή του ὁ ἴδιος ποὺ πρόκειται νὰ βαπτισθεῖ.
“Φανερώθηκε τὴν νύχτα στὸν Παῦλο ὅραμα. Ἄνδρας Μακεδόνας στεκόταν μπροστά του καὶ τὸν παρακαλοῦσε λέγοντας, ‘Πέρασε στὴν Μακεδονία καὶ βοήθησέ μας’.”[414]
Οἱ Ἕλληνες ἔφθασαν στὴν Τροία πολεμῶντας τὸ ἁρπακτικὸ ἔξω, καὶ ἡ ἁρπαγὴ τοὺς φανερώθηκε θάνατος μέσα καὶ ἔξω. “Δὲν εἶναι πιὰ ἀνάμεσα στοὺς Τρῶες καὶ τοὺς Ἀχαιοὺς ἡ φρικτὴ μάχη”, ἀνακοινώνει ἡ λαβωμένη ἀπὸ τὸν Διομήδη Ἀφροδίτη, “ἤδη οἱ Δαναοὶ πολεμοῦν καὶ μὲ τοὺς ἀθάνατους”.[415] Στὸ στόμα τους ὁ Ὅμηρος ἦταν γλυκὸς σὰν τὸ μέλι, ἀλλὰ πίκραινε τὴν κοιλιά τους[416] — πρὶν καὶ πέρα ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο τοὺς ἕνωσε στὴν συνείδηση τῆς (πολιτικά, θρησκευτικὰ ἢ ὅπως ἀλλιῶς, ἀνυπέρβλητης) μεταθανάτιας διαίρεσής τους. Ὁ ἑλληνισμὸς γεννήθηκε ὡς αἴτημα Ἀνάστασης, καὶ ἡ Ἀνάσταση ὡς αἴτημα τῆς ἰσόθεης φιλίας τους.
Σημειώσεις
342 Παπαδιαμάντης, Ἀλληλογραφία, ἐπιστ. 213, ἐπιμ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, Ἀθήνα 1992, σ. 163.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829303132
