Εἶναι ἀλήθεια ὅτι μιλῶντας γιὰ ἀρχαία Ρώμη δὲν μποροῦμε νὰ ἐννοοῦμε τίποτε ἄλλο ἀπὸ μιὰ ἰδιαίτερη οἰκειοποίηση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ: “οἱ Ἑλληνικὲς ἐπιδράσεις εἶναι τόσο παλιὲς ὅσο καὶ ἡ ἴδια ἡ Ρώμη[[27]]…

“Χαρακτηριστικὰ εἶναι ὅσα γράφει ὁ Henri–Irénée Marrou: ‘… καθαρὰ αὐτόνομος Ἰταλικὸς πολιτισμὸς δὲν βρῆκε τὸν καιρὸ νὰ ἀναπτυχθεῖ, γιατὶ ἡ Ρώμη καὶ ἡ Ἰταλία ἐντάχθηκαν στὸν χῶρο τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ … Ἂν δικαιούμαστε νὰ μιλᾶμε γιὰ Λατινικὴ παιδεία, μιλᾶμε γιὰ μιὰ δευτερεύουσα μορφή, μιὰ ἰδιαίτερη παραλλαγὴ τοῦ μοναδικοῦ τούτου πολιτισμοῦ’.[28] … Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Jacques Pirenne, ἐν κατακλεῖδι ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ὑπῆρξε κράτος Ἑλληνιστικό.[29] … Ὁ F. E. Peters, μίλησε τελευταῖα γιὰ ‘Λατινικὸ Ἑλληνισμὸ’ ‘Latin Hellenism’ καὶ ‘Ἑλληνικὸ Ἑλληνισμό’: … ‘τὰ μάτια τῶν Εὐρωπαίων εἶναι φυσικὸ νὰ στρέφονται στὴν πορεία, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Ἑλληνισμὸς σταδιακὰ μεταμόρφωσε τὸ Ρωμαϊκὸ Κράτος καὶ τὴν Ρωμαϊκὴ κοινωνία καὶ ἐνδεχομένως παρήγαγε τοὺς πολιτισμοὺς τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς’.[30]”.[31]