Κι ἐνῷ ἡ ‘θετικὴ’ ἐπιστήμη ἔχει τὶς προόδους καὶ τὰ ὠφέλη της, ἡ φιλοσοφία ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν ‘λογικὴ’ αὐτή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ οὑμανιστικὴ ‘ἀντίπαλός’ της, δὲν μπόρεσε νὰ κάνει οὔτε βῆμα πέρα ἀπὸ τὸν Πλάτωνα καὶ τὴν Πατερικὴ θεολογία (ἀντίθετα, ἔχει κάνει ἀρκετὰ πρὸς τὸ τίποτα), ἀπ’ ὅπου συμπεραίνει κανεὶς πόσο τυχάρπαστοι μερικοὶ λάτρεις τῆς βιο–μηχανίας νεοέλληνες, μιλῶντας ἀκόμη καὶ γιὰ ὑπεροχικὴ φιλοσοφικὴ ἀξία τῆς Δύσης, πρὸς τὴν ὁποία τάχα ὁ μὴ ‘διαφωτισμένος’ ἑλληνισμὸς ὑστερεῖ φρικτά… Οἱ ἴδιοι οἱ δυτικοὶ δὲν συμφωνοῦν πάντα μὲ τέτοιες ἐκτιμήσεις. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἔμερσον, “ἀπὸ τὸν Πλάτωνα προέρχονται ὅλα ὅσα ἀκόμη τώρα γράφονται καὶ συζητοῦνται ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους τῆς σκέψης…
“Ὁ Πλάτων εἶναι ἡ φιλοσοφία, καὶ ἡ φιλοσοφία ὁ Πλάτων — ὁ ἴδιος ταυτόχρονα ἡ δόξα καὶ ἡ ντροπὴ τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἐφόσον οὔτε Σάξωνας οὔτε Ρωμαῖος δὲν μπόρεσαν νὰ προσθέσουν τὴν παραμικρὴ ἔννοια στὶς κατηγορίες του. Δὲν εἶχε οὔτε σύζυγο οὔτε παιδιά, κι οἱ στοχαστὲς κάθε πολιτισμένου ἔθνους εἶναι οἱ ἀπόγονοί του καὶ ἀποπνέουν τὸν νοῦ του. … Ὅπως λένε γιὰ τὴν Ἑλένη τοῦ Ἄργους, ὅτι εἶχε ἐκείνη τὴν καθολικὴ ὀμορφιά, ποὺ οἱ πάντες ἔνοιωθαν νὰ τοὺς ἀφορᾶ, ἔτσι ὁ Πλάτων φαίνεται στὸν ἀναγνώστη τῆς Νέας Ἀγγλίας μιὰ ἀμερικανικὴ ἰδιοφυΐα. … Τὰ γραφτά του ἀπασχόλησαν κάθε σχολὴ τῶν γραμμάτων, κάθε ἐραστὴ τῆς σκέψης, κάθε Ἐκκλησία, κάθε ποιητή — κάνοντας ἀδύνατο νὰ σκεφτεῖ κανεὶς σὲ ὁρισμένα ἐπίπεδα, παρὰ μόνο μέσα ἀπὸ τὸν Πλάτωνα. Ὁ Πλάτων στέκεται ἀνάμεσα στὴν ἀλήθεια καὶ στὸν νοῦ κάθε ἀνθρώπου, καὶ σχεδὸν σὰν νὰ ἔχει χαράξει τὴν γλῶσσα καὶ τὶς θεμέλιες μορφὲς τῆς σκέψης μὲ τὸ ὄνομά του καὶ τὴν σφραγῖδα του”.[72]
Σελ. 12345678910111213141516171819202122232425
