70 Παραθέτει ὁ Κασίρερ, “On the Originality of the Renaissance”, Journal of the History of Ideas, v. 4, n. 1, (Jan 1943), σ. 52.
71 Πρβλ. τὰ κείμενα ‘Ἐπιστημονικὴ’ ἀθεΐα’ καὶ ‘Ἐπαναστάτες χωρὶς αἰτία’ — Βαλσάμης, Στοιχεῖα, ὅ.π., σ. 313 κ.ἑ., 321 κ.ἑ.
72 Ἔμερσον, Representative Men; Seven Lectures, Boston 1850, σελ. 43–48.
73 Μάμφορντ, Ἡ προσωπικότητα στὴν ἱστορία, μτφρ. Κ. Κουρεμένος, Ἀθήνα 1988, σ. 77.
74 Ἀρέντ, Ἡ ἀνθρώπινη κατάσταση, ὅ.π., σ. 426.
75 Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν περιφρονεῖ τοὺς θεσμοὺς οὔτε ἀπογυμνώνεται θεσμικά, ἀλλὰ νοιώθοντας τὴν ριζικὴ προσωρινότητα τῆς διάστασης αὐτῆς ὁλόκληρης, τείνει σὲ θεσμικὴ λιτότητα καὶ ἐπενδύει πολὺ πιὸ μικρὴ σημασία στὴν παραγωγὴ κανόνων καὶ δόγματος. Πρβλ. Γρηγορίου Νύσσης, Εἰς τοὺς μακαρισμούς, PG 44, 1269, Ἔκκαρτ, Ὁμιλία 81, DW III, σ. 395, καὶ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Εἰς τὸν πατέρα σιωπῶντα, PG 35, 937. Πρβλ. ἐπίσης τὸν Νίτσε, Ἀνθρώπινο πολὺ ἀνθρώπινο, τ. Β΄, ἑν. 292, μτφρ. Ζ. Σαρίκας, Θεσ/νίκη ἄ.ἔ., σ. 70: “πρέπει νἄχει ἀγαπήσει κανεὶς τὴν θρησκεία καὶ τὴν τέχνη σὰν μάνα καὶ παραμάνα — ἀλλιῶς δὲν μπορεῖ νὰ γίνει σοφός. Πρέπει ὅμως νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ βλέπει πέρα ἀπ’ αὐτές, νὰ μή μποροῦν νὰ τὸν χωρέσουν πιά· ἂν μείνει κάτω ἀπὸ τὴν μαγεία τους, δὲν τὶς καταλαβαίνει … Περπάτα πρὸς τὰ πίσω.”
Σελ. 12345678910111213141516171819202122232425262728
