“Εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, τὸ πνευματικό μας στερέωμα εἶναι πλατωνοκεντρικό. Ὁ Πλάτων ὅρισε τὸν γνώμονα διὰ τοῦ ὁποίου ἀναγνωρίζουμε κάτι ὡς πνευματικό· αὐτὸς ἔθεσε τὸ πλαίσιο ἐντὸς τοῦ ὁποίου [ἀναλογιζόμαστε ὅσο γίνεται πιὸ ἀπροκατάληπτα τὴν σκέψη καὶ τὸν πολιτισμό μας δημιουργῶντας τὴν δυνατότητα μαζὶ καὶ ὑποχρέωση νὰ προσδιορίζουμε συνεκτικὰ] τὸ πνευματικὸ μόρφωμα [διακρίνοντας ὅτι] ἔχει [οὐσιώδεις] ἰδιότητες, [ὥστε δὲν προκύπτει οὔτε ἀλλάζει τυχαῖα, ἀλλὰ] ὑπακούει σὲ [ἀντίστοιχους τῶν ἰδιοτήτων του] κανόνες, [χωρὶς ποτέ νὰ ἐξαντλεῖται στὴν ἑκάστοτε μορφή του, ἐφόσον] ἐνέχει σημασίες, [ὥστε ἑρμηνεύοντας καὶ ἑρμηνευόμενο] δημιουργεῖ [καὶ ἀνανεώνει ἢ καταργεῖ ἢ ἀλλάζει] ἀξίες, ἀνήκει σὲ τάξεις [τὶς ὁποῖες τὸ ἴδιο διανοίγει, ἐνῷ] καὶ διέπεται ἀπὸ σχέσεις [διὰ τῶν ὁποίων μόνο εἶναι δυνατὴ ἡ δημιουργία του καὶ κάθε ἀλλοίωσή του]· αὐτὸς θέσπισε, μὲ δυὸ λόγια, τί εἶναι πραγματικὸ καὶ τί ὄχι. Μετὰ τὸν Πλάτωνα, καὶ μόνο μετὰ ἀπὸ αὐτόν, μποροῦμε νὰ εἴμαστε πλατωνιστὲς ἢ ἀριστοτελιστές, ἢ ἑγελιανοί, ἢ μαρξιστές, ἢ καντιανοὶ ἢ νιτσεϊκοί. Μετὰ τὸν Πλάτωνα, καὶ μόνο μετὰ ἀπὸ αὐτόν, μποροῦμε νὰ ὁρίσουμε τί εἶναι φιλοσοφία, τί εἶναι ἐπιστήμη, τί εἶναι τέχνη. Οἱ ἀπαντήσεις μας μποροῦν νὰ διαφέρουν, νὰ ἀλλάζουν· νοοῦνται ὅμως ὡς ἀπαντήσεις [μποροῦν νὰ κρίνονται καὶ νὰ συγκρίνονται] ἐπειδὴ ἔχει ὑπάρξει ὁ Πλάτων. Χωρὶς τὸν Πλάτωνα δὲν ὑπάρχουν οὔτε οἱ πρὸ αὐτοῦ φιλόσοφοι καὶ στοχαστές, οὔτε οἱ μετὰ ἀπὸ αὐτόν. Καὶ αὐτὰ ἰσχύουν ἀδιαφόρως τῶν ἐπιλογῶν μας, οἱ ὁποῖες ἄλλωστε προϋποθέτουν ὅτι αὐτὰ ἰσχύουν. Εἶναι δυνατὴ ἡ συγκρότηση ξένου πρὸς τὸν Πλάτωνα κόσμου; Ἡ ἔννοια ‘συγκρότηση πνευματικοῦ κόσμου’ εἶναι πλατωνικὴ καί, συνεπῶς, τὸ ἐρώτημα δὲν εὐσταθεῖ”.[109]
Σελ. 12345678910111213141516171819202122232425262728
