96 Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Εἰς τὸν Μέγαν Βασίλειον, κεφ. 11, ἑν. 2. Τὴν ἱστορία τῆς σχέσης χριστιανισμοῦ καὶ κλασικῆς παιδείας συνοψίζει ὁ Μαρροῦ στὴν Ἱστορία τῆς ἐκπαιδεύσεως κατὰ τὴν ἀρχαιότητα, μτφρ. Θ. Φωτεινόπουλου, Ἀθῆναι 1961, σελ. 428–460.

97 Πρβλ. τὸν Ἀναστάσιμο ἦχο τοῦ Παπατσώνη (Ἐκλογὴ Α΄, Β΄, Ἀθήνα 1988, σ. 290), ποὺ μπορεῖ νὰ διαβαστεῖ ὡς ἐμπνευσμένο σχόλιο στὴν παρατήρηση τοῦ Γρηγόριου.

98 Βλ. Μ. Βασιλείου, Πρὸς τοὺς νέους..., ἑν. 3.

99 Καστοριάδης, Τὰ σταυροδρόμια τοῦ λαβύρινθου, μτφρ. Ζ. Σαρίκας, Ἀθήνα 1991, σελ. 216–7.

100 Γιάσπερς, Μαθήματα φιλοσοφίας, μτφρ. Χρ. Μαλεβίτσης, Ἀθήνα 1978, σ. 60.

101 Βλ. Μ. Βασιλείου Πρὸς τοὺς νέους.., ἑν. 3.

102 Μηναῖα, 8 Σεπτεμβρίου.

103 Μάρκ. 4.31–32.

104 Μ. Βασιλείου, Πρὸς τοὺς νέους…, ἑν. 2.

105 Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Εἰς τὸν Μέγαν Βασίλειον, κεφ. 11, ἑν. 4· πρβλ. τὸν Πλάτωνα, Σοφιστὴς 230d–e.

106 Ταίηλορ, The classical heritage of the middle ages, N.Y 19574, σελ. 108–9. “Ἂς σημειωθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἰουλιανός, δὲν πίστευε καθόλου στὴν θρησκεία τοῦ Ἡσιόδου καὶ τοῦ Ὁμήρου καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων, ἀλλὰ ἀποστατῶντας ἀπὸ τὸν χριστιανισμὸ ἔγινε μιθραϊστής, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι κι ὁ ἴδιος θἄπρεπε νὰ χάσει τὰ δικαιώματα ποὺ ἀφαιροῦσε ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, καὶ νὰ περιοριστεῖ στὰ κείμενα τῶν Περσῶν μάγων” — Χριστόδουλος Ἀθηνῶν, Ἑλληνισμὸς προσήλυτος, ὅ.π., σ. 128.