274 Πιττακός, ἑν. 4, ἀπ. 17.
275 Γένος Ἀράτου καὶ βίος, PG 19, 1161.
276 Ὀδύσσεια ζ 121.
277 Ἰλιάδα Π 515–524.
278 Γένος Ἀράτου καὶ βίος, PG 19, 1164–5.
279 Πλάνη εὐρέως διαδεδομένη καὶ ἑδραιωμένη· δές, γιὰ παράδειγμα, πόσο ἀπερίσκεπτα καὶ αὐτονόητα προϋποτίθεται στὸν Χάιντεγγερ: “τὸ ‘οἰκεῖο’, δηλαδὴ τὸ οἰκειωμένο, τὸ σύνηθες, τὸ τρέχον…” — Εἰσαγωγὴ στὴ Μεταφυσική, μτφρ. Χρῆστος Μαλεβίτσης, Ἀθήνα 1973, σ. 185.
280 Εὐκλείδης, Στοιχεῖα, 7.
281 Τὴν ὁποία ἀκριβῶς ἀποφεύγοντας οἱ καλλιτέχνες τῶν ἀγγείων γεμίζουν καὶ τὸ ἴδιο τὸ φόντο, προσθέτοντας ροζέτες καὶ ἄλλα μοτίβα.
282 Ὅπως εἶναι γνωστὸ ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ ἐπιστήμη ἐνδιαφέρεται κυρίως γιὰ τὴν γεωμετρία, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Ἰνδούς, ποὺ ὑπερθέτουν μηδὲν ἀντὶ σώματος. Ἡ μεγάλη σημασία τῆς γλώσσας στὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ ἴσως συμμετέχει καὶ στὴν διαφορὰ αὐτή, ἐφόσον στοὺς Ἀρχαίους, ὅπως καὶ στοὺς Βυζαντινούς, ἡ μέτρηση εἶναι μιὰ ἄλλη χρήση τῆς ἀλφαβήτου. Γιὰ πρώτη φορὰ ‘εἰσάγεται’ στὰ ἑλληνικὰ μαθηματικὰ τὸ μηδὲν τὸν 13ο αἰῶνα ἀπὸ τὸν Μάξιμο Πλανούδη, μὲ τὴν πραγματεία του Ψηφοφορία ἡ κατ’ Ἰνδούς — βλ. Τατάκη, Ἡ βυζαντινὴ φιλοσοφία, ὅ.π., σ. 224.
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930
