287 Πρβλ. Ἡσιόδου Ἀποσπάσματα, ἀπ. 204, ὅπου ὁ Δίας ἀποφασίζει νὰ πάρει ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τοὺς ἡμίθεους, γιὰ νὰ προφυλάξει τὰ παιδιὰ τῶν θεῶν, νὰ μή βλέπουν τὸν θάνατο τῶν ἀνθρώπων.
288 Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Περὶ διαφόρων ἀποριῶν, PG 91, 1156.
289 Γρηγόριος Παλαμᾶς, Ὁμιλία κθ΄, Περὶ τῆς κατὰ Θεὸν λύπης, PG 151, 376.
290 Καστοριάδης, Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ δημοκρατία…, ὅ.π., σ. 23.
291 Ζιγκόν, “Ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας”, μτφρ. Μαρία Μέντζου, ἀπὸ τὴν συλλογὴ Οἱ Προσωκρατικοί — κείμενο καὶ μετάφραση, Ἀθήνα 1984, σ. 51.
292 Καστοριάδης, Οἱ ὁμιλίες στὴν Ἑλλάδα, ὅ.π., σ. 24.
293 Ζιγκόν, “Ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας”, ὅ.π., σελ. 56–58.
294 DK 21. Θεαζούσης: ἔνθεης, προφητικῆς, θεολογικῆς.
295 Ζιγκόν, “Ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας”, ὅ.π., σ. 61.
296 Ἐλύτης, Τὸ Ἄξιον Ἐστί (Τὰ Πάθη, ΙΕ΄), Ἀθήνα 198013, σ. 62.
297 Τὸ μηδὲν προκύπτει ὡς θεμέλιο Χάος, καθαρὴ δύναμη, ἀπολύτως ἄδεια ἀπὸ ὅλες τὶς μορφές, σχέσεις, ὑπάρξεις καὶ καταστάσεις, “ἕνα ποιοτικὸ τίποτε, ποὺ ἔχει ἀπὸ τὴν φύση του τὴν δυνατότητα νὰ γίνει τὰ πάντα” (Ζιγκόν, “Ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας”, ὅ.π., σ. 73). Ἀκόμα καὶ ἡ ἐτυμολόγηση ἀπὸ τὸ χεῖσθαι δείχνει πὼς τὸ Χάος δὲν εἶναι ἄναρχο (πρβλ. τὸν Ἀχιλλέα Τάτιο, Εἰσαγωγὴ εἰς τὰ Ἀράτου φαινόμενα, PG 19, 940), ἐνῷ τὸ φέρει ἐγγύτερα στὸν ὁμηρικὸ Ὠκεανό.
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930
