Στὰ συμπόσια “τρεῖς κρατῆρας ἐκίρνων, καὶ τὸν μὲν πρῶτον Διὸς Ὀλυμπίου, τὸν δὲ δεύτερον Διοσκούρων καὶ ἡρώων, τὸν δὲ τρίτον Διὸς Σωτῆρος”.[275] “Ἄραγε εἶναι φιλόξενοι;” ἀναρωτιέται ὁ γυμνὸς Ὀδυσσέας στὴν παραλία τῶν Φαιάκων, “ἔχει ἡ ψυχή τους τὴν μορφὴ τοῦ Θεοῦ;”[276] Οἱ προσευχὲς τοῦ Ὅμηρου εἶναι ἐπικλήσεις ἄλλοτε πιὸ ὄμορφων καὶ ἄλλοτε πιὸ ‘κακομαθημένων’, ἀλλὰ πάντως παιδιῶν, ποὺ ἀπευθύνονται μὲ οἰκειότητα στὸν Θεὸ ὡς τὸν πιὸ δικό τους.
“Μπορεῖς ἐσὺ κι ἀκοῦς τὸν πικραμένο ἄνθρωπο παντοῦ, ὅπως ἐμένα τώρα ποὺ ἡ λύπη μ’ ἔχει βρεῖ … κοίμησε τοὺς πόνους καὶ δῶσε μου δύναμη”.[277]
Ὁ ἴδιος μοιράζει τὴν Φύση πλήρη θεότητος, εὐλογεῖ τὶς ἀσχολίες τῶν ἀνθρώπων, θεραπεύει τὶς ἀνάγκες τους, συγχωρεῖ καὶ μακροθυμεῖ.
“Μεσταὶ δὲ Διὸς πᾶσαι μὲν ἀγυιαί. Καὶ οἱ ποιητὲς παντοῦ τὸν ἀποκαλοῦν πανόπτη· Ὦ Ζεῦ πανόπτα, καὶ Ἠέλιος, σύ ποὺ ὅλα τὰ βλέπεις. ‘Ἀγυιὲς’ εἶναι οἱ δρόμοι στοὺς ὁποίους βαδίζουμε χρησιμοποιῶντας τὰ μέλη μας (γυῖα), καὶ ‘ἀγορὲς’ εἶναι οἱ ‘ἐκκλησίες’ καὶ οἱ συνοδοί μας· γιατὶ λέγεται καὶ Βουλαῖος Ζεύς· ὅπως λέγεται ἐπίσης Ξένιος καὶ Ἑταιρεῖος, Φίλος, Φυτάλιμος [Ζωογόνος], Ἐπικάρπιος [Καρποφόρος]. Μεστὴ δὲ [Διὸς] θάλασσα καὶ λιμένες. Ἀποκαλεῖται Ἐπιπόριος καὶ Λιμένιος, καὶ Κερδῷος γιὰ τοὺς ἐμπόρους. Ὁ δ’ ἤπιος ἀνθρώποισιν, ἐπειδὴ εἶναι Πατέρας ἀνθρώπων καὶ θεῶν, γι’ αὐτὸ καὶ ἤπιος”.[278]
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930
