“ἐκεῖνο πού, ὅπως λέμε, βρίσκεται στὸ ἄκρο τοῦ σώματος καὶ μᾶς ὑψώνει ἀπὸ τὴν γῆ πρὸς τὴν συγγένειά μας στὸν οὐρανό, γιατὶ δὲν εἴμαστε φυτὸ γήϊνο ἀλλὰ οὐράνιο. Αὐτὸ ποὺ λέμε εἶναι τελείως ἀληθινό. Γιατὶ ἀπὸ ἐκεῖ, ἀπ’ ὅπου φύτρωσε ἡ πρώτη γένεση τῆς ψυχῆς, ὁ Θεὸς ἀνάρτησε τὴν κεφαλὴ καὶ τὴν ρίζα μας, κι ἔτσι ὑψώνει ὁλόκληρο τὸ σῶμα”.[714]
Στὸν βαθμὸ ποὺ ἡ θεία γέννηση καὶ παιδεία μεγαλώνει, τὰ ὅρια μετατοπίζονται καὶ ὑπάρχουν μετατοπιζόμενα, ἡ τραγικὴ συνείδηση δὲν παύει, ἡ πληρότης τοῦ Νοήματος παραμένει ἐπικείμενη, ἀλλὰ γίνεται ἀντιληπτὴ μὲ καθαρότητα, παρηγορῶντας ζωντανὰ καὶ προσωπικά, ἡ πηγὴ τῆς παιδείας. “Μερικοὶ λένε γιὰ τὴν φύση ὅτι εἶναι πνεῦμα ἔντεχνο ποὺ δημιουργεῖ ὁδό”, σημειώνει ὁ Γαληνός.[715]
“Αὐτὸ πάντως, Κέβη, μοῦ φαίνεται ὅτι σωστὰ λέγεται, πὼς οἱ Θεοὶ εἶναι ποὺ μᾶς φροντίζουν κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε κτήματά τους”.[716] “Μόνος του ὁ Δίας μοιράζει τὰ ἀγαθὰ ὁ Ὀλύμπιος στοὺς ἀνθρώπους, καλοὺς καὶ κακούς, ὅπως θέλει ὁ ἴδιος στὸν καθένα”.[717]
Ἡ ἄγνοια τοῦ Ὀνόματος ὡς γλωσσικὰ ἀτελὴς συνείδηση, ἔκανε τὶς δυνάμεις καὶ φανερώσεις τοῦ Χριστοῦ, μέσα στοὺς τρόπους καὶ τοὺς βαθμοὺς μὲ τοὺς ὁποίους τὶς οἰκειοποιοῦντο καθένας, νὰ μοιάζουν διάφοροι θεοί.[718] Ἡ σύγκριση ὅμως εἶχε θετικὸ πρόσημο, φανέρωνε στὶς διαφορὲς δύναμη τῆς παιδείας, καὶ φύση τῆς παιδείας τὴν θεία φύση, ὁπότε ἡ ζωὴ ἐλευθερωνόταν ἀπὸ τὸ βίωμα τῆς ἀνάγκης. Ἡ σύγκριση ποτέ δὲν σήμαινε ἔκπτωση ἀλλὰ ὕψωση, ποτέ δὲν σταμάτησε νὰ σημαίνει ἀκόμα μεγαλύτερη ὕψωση πέρα ἀπὸ κάθε ἀτέλεια, ἑπομένως τὸν ὁρίζοντα καθαρῆς ὑπέρβασης κάθε διαίρεσης ὁποιασδήποτε, ὥστε οἱ ἔτσι ὑψούμενοι ἄνθρωποι ἀναγνωρίστηκαν πιὰ καὶ ἀποκλήθηκαν καθαρά, ὄχι κτήματα, ἀλλὰ “γεννήματα καὶ παιδεύματα τῶν θεῶν”.[719]
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223
