Ἡ ἴδια ἡ συγγένεια τοῦ χρι τῆς κίνησης τοῦ χρίσματος καὶ ἀγγίγματος μὲ τὸ χρη τῆς χρείας καὶ τοῦ καθήκοντος, φανερώνει ὅτι τὸ καθῆκον δὲν σημαίνει ὑπακοὴ σὲ ἰδεολόγημα. “Δὲν ὑπάρχει καμμία λέξη [στὴν ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα] ποὺ ν’ ἀντιστοιχεῖ στὴν δική μας [δυτικοευρωπαϊκὴ] ἔννοια τοῦ καθήκοντος· ἡ ἔννοια τῆς εὐθύνης κατέχει μιὰ πολὺ μικρὴ θέση μέσα στὸ σύστημα ἀξιῶν [τῶν ἀρχαίων]· ἡ ἰδέα τῆς ὑποχρέωσης ἔχει ἀσαφῆ καὶ ἀκαθόριστο χαρακτῆρα”.[659] Οἱ ἀρχαῖοι δὲν εἶχαν καιρὸ γιὰ καθήκοντα: δὲν προλαβαίνει νὰ ὑπάρξει δεοντολογικὸς χρόνος, ὅταν συμβαίνει συγκέντρωση σὲ Πρόσωπο ποὺ ἀγγίζει παρασύροντας τὰ σύνορα τοῦ κόσμου μὲ ὑπεροχικὴ τὴν ἰσχὺ τῆς Θεότητας μέσα στὴν οἰκειότητά Του. Τὸ ἦθος αὐτὸ διατρέχει μὲ τέλεια διαύγεια τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀναγνωρίζοντας ὅτι κατεπλάγη τὰ πέρατα, ψάλλοντας, ἔκλινας οὐρανοὺς Χριστὲ τῇ καταβάσει Σου.
ΚΑΘΕ ΜΕΛΟΣ τοῦ σώματος ἔχει μιὰ ἰδιαίτερη δεκτικότητα χαρισμάτων, καὶ πάλι “ἡ ψυχὴ βρίσκεται τὸ ἴδιο τέλεια σὲ ὅλα τὰ μέλη, τὸ ἴδιο τέλεια στὸ πιὸ ἀσήμαντο καὶ στὸ πιὸ σημαντικό — ὡστόσο ἡ οὐσία καὶ πηγὴ τῶν ἐνεργειῶν της εἶναι κυρίως στὴν καρδιά”,[660] δηλαδὴ στὸ αἷμα. “Τὸ αἷμα γύρω ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη καρδιὰ εἶναι νόημα”, σύμφωνα μὲ τὸν Ἐμπεδοκλῆ.[661] Ὁ Γρηγόριος Νύσσης δὲν παραδέχεται μεγαλύτερη σχέση τοῦ νοῦ μὲ κανένα μέλος τοῦ σώματος,[662] ἐφόσον ἀπουσιάζει ἀμφίδρομη καὶ ἰσότιμη ἐξάρτηση: κάθε μέλος ἀνήκει στὸν νοῦ, χωρὶς νὰ ἀνήκει ὁ ἴδιος σὲ κανένα, καὶ δὲν ὑπάρχει μέλος ἄμοιρο τῶν ἐνεργειῶν του.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223
