Ἑπομένως “ἡ αἰώνια μοῖρα ἑνὸς ἀνθρώπου” κατ’ ἀρχὴν δὲν εἶναι μοῖρα, οὔτε “θὰ εἶναι ριζικὰ διαφορετική, ἀνάλογα μὲ τὸ ἂν ἔζησε πρὶν ἢ μετὰ τὴν Ἐνσάρκωση”, οὔτε “χωρὶς νὰ φταίει σὲ τίποτα γι’ αὐτό.”
* * *
ΜΕ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ γιὰ πρώτη φορὰ στὸ κοσμικὸ γίγνεσθαι ἀναγνωρίζεται μὲ διαύγεια σύνθεση ὑπερβατικὰ θεμελιωμένη στὴν ἁπλότητα καὶ τὸ δημιουργικὸ πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ.[712] Τὸ πρόσταγμα εἶναι ὅριο, σύνορο, ὁρισμὸς καὶ φρουρός.[713] Ἤδη ὁ Πλάτων διακρίνει τὸ πρόσταγμα ὡς Λόγο τῆς δημιουργίας μέσα στὸν ἄνθρωπο: “τὸ πιὸ ἰσχυρὸ εἶδος [ὑψηλὸ μαζὶ καὶ θεμελιακὸ ‘σημεῖο’] στὴν ψυχὴ τὸ ἔδωσε ὁ Θεὸς νὰ εἶναι Θεὸς στὸν καθένα μας
“ἐκεῖνο πού, ὅπως λέμε, βρίσκεται στὸ ἄκρο τοῦ σώματος καὶ μᾶς ὑψώνει ἀπὸ τὴν γῆ πρὸς τὴν συγγένειά μας στὸν οὐρανό, γιατὶ δὲν εἴμαστε φυτὸ γήϊνο ἀλλὰ οὐράνιο. Αὐτὸ ποὺ λέμε εἶναι τελείως ἀληθινό. Γιατὶ ἀπὸ ἐκεῖ, ἀπ’ ὅπου φύτρωσε ἡ πρώτη γένεση τῆς ψυχῆς, ὁ Θεὸς ἀνάρτησε τὴν κεφαλὴ καὶ τὴν ρίζα μας, κι ἔτσι ὑψώνει ὁλόκληρο τὸ σῶμα”.[714]
Στὸν βαθμὸ ποὺ ἡ θεία γέννηση καὶ παιδεία μεγαλώνει, τὰ ὅρια μετατοπίζονται καὶ ὑπάρχουν μετατοπιζόμενα, ἡ τραγικὴ συνείδηση δὲν παύει, ἡ πληρότης τοῦ Νοήματος παραμένει ἐπικείμενη, ἀλλὰ γίνεται ἀντιληπτὴ μὲ καθαρότητα, παρηγορῶντας ζωντανὰ καὶ προσωπικά, ἡ πηγὴ τῆς παιδείας. “Μερικοὶ λένε γιὰ τὴν φύση ὅτι εἶναι πνεῦμα ἔντεχνο ποὺ δημιουργεῖ ὁδό”, σημειώνει ὁ Γαληνός.[715]
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223
