“Ὁλόκληρο τὸ ἀγαθὸ φανερώνεται στὴν ψυχὴ καὶ σὲ ὅλες μαζὶ τὶς αἰσθήσεις σὲ μία καὶ τὴν ἴδια κίνηση — γίνεται ὁρατὸ στὴν ψυχή, βλέπεται καὶ ἀκούγεται, γλυκαίνει τὴν γεύση, εὐωδιάζει τὴν ὄσφρηση, τὰ χέρια τὸ ἀγγίζουν … ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ δὲν βλέπει τὸν Θεό, δὲν γνωρίζει ὅτι τὸν βλέπει ὁ Θεός”.[672]

Ἡ λειτουργία τῆς ἁφῆς, κατ’ ἐξοχὴν ἰαματική, στὴν διαφθορά της, δηλαδὴ ὅταν δὲν ὑπάρχει ἀγάπη, γίνεται ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη, ἄγγιγμα νεκρῆς ψυχῆς. “Μπορεῖ νὰ μολυνθεῖ κανεὶς σωματικὰ μὲ τὴν ἁφή, γιατὶ δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ βαρὺ ἀπὸ τὴν αἴσθηση αὐτή”, εἰδοποιεῖ ὁ Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.[673] Τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ συμβεῖ μὲ ὅλες τὶς αἰσθήσεις.[674] Μέσα ἀπὸ τὴν ψυχὴ συμβαίνει θεραπεία ἢ μόλυνση, γιατὶ ἡ ἴδια ὑπάρχει σὲ κάθε ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου.[675]

Ὁποιαδήποτε αἰσθησιακὴ ἐπαφή, στὸν βαθμὸ ποὺ συμβαίνει μέσα σὲ ἀγάπη εἶναι ἐπαφὴ τοῦ Χριστοῦ, πράξη ἀπόλυτης παιδείας καὶ σωτηρίας. Ἡ ἡδονὴ εἶναι ἀγαθὸ γιὰ ὅσους θέλουν νὰ εἶναι ἀγαθοί, δίδασκε ὁ Μανουὴλ Παλαιολόγος τὸν γυιό του,[676] καὶ περιέγραφε, ὣς κάποιο βαθμό, ὁ Πλάτων: φιλῶντας τὸν Ἀγάθωνα, εἶχα τὴν ψυχή μου στὰ χείλη, γιατὶ ἦρθε ἡ ταλαίπωρη νὰ διαβεῖ…[677] Ἑνωμένο μὲ τὴν ψυχὴ ποὺ ἔχει ἑνωθεῖ μὲ τὸν Λόγο, “τὸ σῶμα ἐνεργεῖ θεραπεῖες μὲ τὴν ἁφή … Ἡ ψυχὴ ἔχει τὴν θέληση, τὸ σῶμα ἀγγίζει, καὶ μὲ τὰ δύο αὐτὰ φεύγει τὸ πάθος”.[678]