“Ποῦ θὰ πᾶτε, θὰ πῶ; Παλαβώσατε, θὰ πῶ; Μὲ τέτοιον καιρό! νὰ πᾶτε στὸ Κάστρο; Ὤχ, καημένη… Τί νὰ γίνω;”
Ἡ νεωτέρα κόρη, ἡ δεκαεξαέτις τὸ Βασώ, ἀρχίσασα καὶ αὐτὴ νὰ ἐννοῇ, ὑπεψιθύρισε:
“Τί λέει; Θὰ πᾶνε στὸ Κάστρο; Κι ἄρχισες τὰ κλάματα! Μουρλάθηκες; Σιώπα, θὰ μὲ πάρουν κι ἐμὲ μαζί. Θὰ μὲ πάρετε, μά;”
“Σούτ! Λ’φάξτε!” εἶπεν αὐστηρῶς ἡ παπαδιά. “Τί τρέχει;” εἶπεν ἡ θειὰ τὸ Μαλαμώ, ἀκούσασα τοὺς ψιθυρισμοὺς ἐκεῖθεν τῆς ἑστίας.
“Τίποτε, Μαλαμῶ” εἶπε μὲ αὐστηρὸν βλέμμα ὁ παπᾶς. “Ἡσύχασε, Πανάγο” εἶπε, στραφεῖς πρὸς τὸν γείτονα τὸν μαραγκόν, εὑρὼν εὔσχημον τρόπον νὰ τὸν ἀποπέμψη, “δὲν πᾷς, νά ‘χης τὴν εὐχή, νὰ πῇς τοῦ μπαρμπα-Στεφανῆ τοῦ Μπέρκα νἀρθῇ ἀπὸ δῶ; Τόνε θέλω νὰ τ’ πῶ”.
Ὁ Πανάγος ὁ μαραγκὸς ἠγέρθη, ὑψηλός, μεγαλόσωμος, ὀλίγον κυρτός, τινάξας τὰ σκέλη του.
“Πηγαίνω, παπᾶ” εἶπε. “Θέλω κι ἐγὼ νὰ πάω νὰ ἰδῶ μὴ μᾤχη τίποτα ἡ Πανάγαινα γιὰ νὰ φᾶμ’ ἀπόψε”.
“Πήγαινε νὰ τοῦ πῇς πρῶτα, κι ὕστερα γυρίζεις καὶ τρῶτε”.
“Ἡ εὐχή σας. Καληνύχτα, παπαδιά”. Καὶ ἐξῆλθε.
“Τί λέει, θὰ πῶ” εἶπεν ἡ θειὰ τὸ Μαλαμῶ μετὰ τὴν ἀναχώρησιν τοῦ Πανάγου, “θὰ πᾷς στὸ Κάστρο, παπᾶ;”
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536
