Τὰ μεσάνυχτα εἶναι ἡ ὥρα ποὺ γεφυρώνει δύο πραγματικότητες στὴν τελευταία ταινία τοῦ Γούντυ Ἄλλεν, ὅπου ὄνειρο καὶ πραγματικότητα συναντῶνται, μὲ τὸ σύνολο τῆς ὕπαρξης νὰ ἀνοίγεται στοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους ἐπιλέγει καθένας νὰ ζήσει.
Ἐμφανίζονται θέματα γνωστὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα ἔργα του, μὲ κυρίαρχη τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἰδιαίτερα ὅπως συμβαίνει στὶς προσωπικὲς σχέσεις μὲ τὴν μέριμνα γιὰ τὴν αὐθεντικότητα ἢ ἀποβολὴ τῶν συμβιβασμῶν. Μέσα ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ βίωση τοῦ παρόντος ἡ ἱστορία ἐπίσης γίνεται ἀποδεκτὴ στὰ σωστὰ μέτρα της, πέρα ἀπὸ ἐξιδανίκευση ἢ ἀπόρριψη, δηλαδὴ φανερώνεται ἡ καθολικὴ ἀξία ποὺ διαπερνᾶ τὶς ἐποχές.
Χωρὶς ἀκόμη νὰ ἔχει ἀναδειχθεῖ ἡ ἀποτυχία τοῦ κεντρικοῦ ἥρωα (Γκὶλ) στὴν προσωπική του σχέση μὲ τὴν γυναίκα ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ παντρευτεῖ, ἡ σύγκρουση ἀνάμεσα στὸν δικό του ρομαντισμὸ καὶ τὴν δική της ρηχότητα καὶ ψευτοκουλτούρα, ἀναδύονται μέσα στὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰώνα οἱ ἀρχὲς τοῦ 20οῦ, δημιουργικὲς παρέες στὸ Παρίσι τοῦ μεσοπολέμου — Πικάσο, Νταλί, Φιτζέραλντ, Χέμινγουέη, Στάιν, κλπ—, ὅπου ὁ Γκὶλ ἀνακαλύπτει ἕνα περιβάλλον ταιριαστὸ μὲ τὶς εὐαισθησίες του.
