“Πολλοὶ προσφέρουν τὴν ἔξω παιδεία ἀκριβῶς σὰν ἕνα δῶρο στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Τέτοιος ἦταν ὁ Μέγας Βασίλειος … ποὺ μὲ τὸν πλοῦτο της στόλισε τέλεια τὴν ἀληθινὴ σκηνὴ τῆς Ἐκκλησίας”.[203]

Ἡ Ἐκκλησία πρόκοβε στὴν ἀλήθεια καὶ ἀναγνώριζε ἄφοβα τὸ ἁπλούστερο.

“Ἐκεῖνοι ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν δική μας φιλοσοφία, μὲ διάφορες θεωρίες, καθένας μὲ διαφορετικὸ τρόπο, ἄγγιξαν κάποια πλευρὰ τῆς πίστης στὴν Ἀνάσταση, χωρὶς νὰ φθάσουν ἀκριβῶς στὰ δικά μας, ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ σφάλουν ἐντελῶς στὴν ἐλπίδα αὐτή”.[204]

“Ὁ Λόγος φανερώθηκε μὲ παρρησία ὕστερα, σὲ ἰδιαίτερους καιρούς, ἀλλὰ καὶ πιὸ πρὶν ἀκόμη τὸν γνώρισαν ὅσοι εἶχαν καθαρὴ τὴν σκέψη τους”.[205]

“Οἱ πιὸ θεολογικοὶ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες καὶ ποὺ περισσότερο πλησίασαν σὲ μᾶς, νομίζω πὼς ἀντιλήφθηκαν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ τὸ ὀνόμασαν διαφορετικά, ἀποκαλῶντας το Νοῦ τοῦ παντός, θύραθεν Νοῦ, καὶ τὰ ὅμοια”.[206]

“Ὅπως πολλοὶ δικοί μας δὲν εἶναι μαζί μας, αὐτοὶ ποὺ μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους χωρίζονται ἀπὸ τὸ κοινὸ σῶμα, ἔτσι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἔξω εἶναι κοντά μας, ὅσοι μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους φθάνουν στὴν πίστη, καὶ τοὺς λείπει μόνο τὸ ὄνομα ἐνῷ ἔχουν τὸ ἔργο”.[207]