Κατ’ ἐξοχὴν καὶ ἀποφασιστικὰ κυριαρχῶντας στὶς σημασίες τῆς γέννησης καὶ τοῦ θανάτου, στὸν βαθμὸ τῆς πλαστότητάς της ἡ θρησκεία ἐξιδανικεύει τὴν βεβήλωση, ἐπεκτείνοντας ὕπουλα τὴν διαφθορὰ μὲ κάθε δυνατὸ τρόπο καὶ μὲ μόνο ὅριο, ὄχι δυσπρόσιτο, τὴν πέρα ἀπὸ ἐπιφάσεις ὠμότητα. Στὴν ὁλοκληρωτικὴ κατάρρευση ἢ ὁριακὴ στρέβλωση τῆς θρησκευτικῆς ὁρμῆς ὑπάρχει πάντα ἐσχατολογικὸ σημεῖο, ἐφόσον μὲ τὴν ἐξάντληση τοῦ κακοῦ της πεθαίνει μιὰ ἐποχὴ καὶ παραδίδεται νὰ κριθεῖ, ὅπως προφητεύεται στὸ βιβλίο τοῦ Δανιήλ, ὅτι “στὸ τέλος τῆς ἑβδομάδας θὰ ματαιωθεῖ ἡ θυσία καὶ ἡ σπονδή, καὶ στὸ ἱερὸ θὰ εἶναι τὸ βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων ὣς τὴ συντέλεια, καὶ ἡ συντέλεια θὰ δοθεῖ στὸν καιρὸ τῆς ἐρήμωσης”.[496]
“Ἡ πόλις ἔχει διαλυθεῖ ἀφήνοντας στὴν θέση της τὸ μῖσος: ἀπὸ τὴν μιὰ οἱ πλούσιοι ποὺ προτιμοῦσαν νὰ πετάξουν τὰ ἀγαθά τους στὴν θάλασσα παρὰ νὰ δώσουν κάτι στοὺς πεινῶντες, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ στρατιὲς τῶν φτωχῶν ποὺ ὀνειρεύονταν ὄχι νὰ φᾶνε, ἢ ὄχι μόνο νὰ φᾶνε, ἀλλὰ καὶ νὰ ὑποχρεώσουν τοὺς πλούσιους σὲ πεῖνα”.[497]
Ἡ πολιτεία τῶν Ἀθηναίων πέθαινε, ἀλλὰ ὄχι τὸ ἴδιο τὸ καλύτερο.
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ἦρθε στὴν Ἑλλάδα ὡς ὁμογενής,[498] φίλος καὶ βασιλεύς, ἀπὸ “ἕνα καθεστὼς τοῦ παλιοῦ ὁμηρικοῦ τύπου”,[499] ὅραμά του ἔχοντας Πόλη τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Πλάτων τοῦ εἶχε μάθει ὅτι μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὴ μόνο στὸν βαθμὸ ποὺ ὑπάρχει ὅπως τὸ σύμπαν, μεταμορφούμενη εἰκόνα τῆς αἰωνιότητας.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829
