“Τὸ τέλος τοῦ Σωκράτη προκάλεσε τόσο βαθειὰ ἐντύπωση σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς νεαροὺς φίλους του, ὥστε ἐπεσφράγισε τὴν ἀπροθυμία του νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν πολιτικὴ ζωή, γιὰ τὴν ὁποία φαίνονταν νὰ τὸν προορίζουν ἡ καταγωγή του καὶ ἡ ἰδιοφυΐα του. Ἀπογοητευμένος — ὅπως καὶ νἄχει τὸ πρᾶγμα — ἀπὸ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία εἶχε περιέλθει ἡ πόλη του καὶ τὶς ὑπερβολὲς τῶν τελευταίων τους ἀρχόντων, ὁ Πλάτων ἔκρινε ὅτι τὸ κράτος ποὺ μποροῦσε νὰ καταδικάσει ἕνα τέτοιο ἄνθρωπο σὲ θάνατο δὲν ἦταν τέτοιο στὸ ὁποῖο νὰ μπορέσει ὁ ἴδιος νὰ παίζει ἐνεργὸ ρόλο”.[494]
Τὸ πολὺ ποὺ ἀφήνει ἴσως ὄρθιο στὴν Πόλη ἡ κατάρρευση τῆς φιλίας της εἶναι ἱεροφανὴς τυποκρατία, τεχνικὴ καὶ μαγεία, μιὰ ἐπίφαση θρησκείας. Κι ἐνῷ τὰ βαρβαρικὰ καὶ τυραννικὰ καθεστῶτα ἐνισχύουν ἀποβλάκωση, τὰ ‘δημοκρατικὰ’ ἐπίσης, ὅταν ὁ δῆμος εἶναι εὐφημισμὸς τῆς μάζας, τελείως διαβρωτικὴ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κάθε τυραννία ὁποιαδήποτε, ἀλλὰ ὅποια εἰσβάλλει καὶ στὸν πιὸ ἰδιωτικὸ χῶρο, στὴν ἴδια τὴν “σφαῖρα τῆς γέννησης καὶ τοῦ θανάτου”, ὅπου στεγάζονται “πράγματα κρυμμένα ἀπὸ τ’ ἀνθρώπινα μάτια καὶ ἀδιαπέραστα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη γνώση”,[495] ἡ πρωταρχικὴ μοναδικότητα κάθε ἀνθρώπου.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829
