Εἶναι ἀλήθεια ὅτι μιλῶντας γιὰ ἀρχαία Ρώμη δὲν μποροῦμε νὰ ἐννοοῦμε τίποτε ἄλλο ἀπὸ μιὰ ἰδιαίτερη οἰκειοποίηση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ: “οἱ Ἑλληνικὲς ἐπιδράσεις εἶναι τόσο παλιὲς ὅσο καὶ ἡ ἴδια ἡ Ρώμη[[27]]…
“Χαρακτηριστικὰ εἶναι ὅσα γράφει ὁ Henri–Irénée Marrou: ‘… καθαρὰ αὐτόνομος Ἰταλικὸς πολιτισμὸς δὲν βρῆκε τὸν καιρὸ νὰ ἀναπτυχθεῖ, γιατὶ ἡ Ρώμη καὶ ἡ Ἰταλία ἐντάχθηκαν στὸν χῶρο τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ … Ἂν δικαιούμαστε νὰ μιλᾶμε γιὰ Λατινικὴ παιδεία, μιλᾶμε γιὰ μιὰ δευτερεύουσα μορφή, μιὰ ἰδιαίτερη παραλλαγὴ τοῦ μοναδικοῦ τούτου πολιτισμοῦ’.[28] … Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Jacques Pirenne, ἐν κατακλεῖδι ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ὑπῆρξε κράτος Ἑλληνιστικό.[29] … Ὁ F. E. Peters, μίλησε τελευταῖα γιὰ ‘Λατινικὸ Ἑλληνισμὸ’ ‘Latin Hellenism’ καὶ ‘Ἑλληνικὸ Ἑλληνισμό’: … ‘τὰ μάτια τῶν Εὐρωπαίων εἶναι φυσικὸ νὰ στρέφονται στὴν πορεία, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Ἑλληνισμὸς σταδιακὰ μεταμόρφωσε τὸ Ρωμαϊκὸ Κράτος καὶ τὴν Ρωμαϊκὴ κοινωνία καὶ ἐνδεχομένως παρήγαγε τοὺς πολιτισμοὺς τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς’.[30]”.[31]
Ὡς ἐδῶ ἡ ἀνάγνωση τῆς ἱστορίας εἶναι τόσο ἀκριβὴς ὅσο ἀφηρημένη, ἐπιρρεπὴς στὴν πιὸ ἐπικίνδυνη δυνατὴ πλάνη, τὴν ὁποία ἀποφεύγοντας ἔχει κανεὶς νὰ σκεφτεῖ, ποιό ἀκριβῶς ὑπῆρξε τὸ ‘ἰδιαίτερο’ τῆς ρωμαϊκῆς ‘παραλλαγῆς’ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ;
Σελ. 12345678910111213141516171819202122232425
