Ἡ σημασία τῶν Ἰδεῶν παρουσιάζεται σαφέστερα, ἂν τὶς σκεφτόμαστε ὡς ἐν ταυτῷ γενικὲς ἔννοιες, δυνάμεις καὶ ἀρετές, καὶ μάλιστα προσωπικῆς φύσεως. Ὅ,τι ἐκπροσωποῦν οἱ δεκάδες Θεοὶ τῆς ἑλληνικῆς θρησκείας καὶ μυθοφιλοσοφίας, περίπου τὸ ἴδιο στὴν δική τους τάξη οἱ πλατωνικὲς Ἰδέες. Ὡς γενικὴ ἔννοια ἡ ἀγαθότητα περιέχει μαζὶ καὶ συνοψίζει τὶς φανερώσεις της σὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ ὄντα. Ὡς δύναμη προκαλεῖ τὴν αὔξησή της στὰ ἐπιδεκτικὰ ἀγαθότητος ὄντα. Ὡς ἀρετὴ ἀσκεῖται καὶ ἐκφράζει ταυτόχρονα τὴν πηγή της καὶ τὰ ὄντα ποὺ μετέχοντας στὴν πηγή της μετέχουν στὴν ἄσκηση καὶ ἔκφρασή της, παρουσιάζοντας ἔτσι τὸν σύμφωνο μὲ τὴν ἀγαθότητα χαρακτῆρα τους.
Ἡ ὑπερίσχυση τοῦ ὅρου ‘Ἰδέα’ στὰ πλατωνικὰ κείμενα ἴσως ὑποβάλλει ὡς κυριώτερη τὴν ἐννοιολογικὴ διάσταση, ἑνωμένη ὅμως μὲ τὴν ὅραση[574] κι ἔτσι μὲ τὶς ὑπόλοιπες αἰσθήσεις καὶ σύνολη τὴν αἰσθητὴ πραγματικότητα, ἡ δὲ ὑποβολὴ ἰσχύει ὡς τέτοια ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ ἐννοιολογικὴ φύση της προκρίνεται μέσα καὶ ἀνάμεσα στὴν φύση της ὡς δύναμης καὶ ἀρετῆς, δηλαδὴ προϋποθέτοντας διαρκῶς ἐνεργὲς τὶς ὑπόλοιπες πλευρές της. Στὸν ἀνθρώπινο νοῦ ἡ πλατωνικὴ ἰδέα ὑπάρχει ὡς δημιουργικὴ μνήμη ζωντανῆς καὶ προσωπικῆς πραγματικότητας, κίνησης μεταμορφωτικῆς τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἀκόμη κίνησης ποὺ ἐκφράζει τὴν μεταμόρφωση αὐτὴ ἢ γνησιότητα Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου στὶς διϋποκειμενικὲς σχέσεις καὶ σὲ κάθε ἀναφορὰ σὲ ὁποιοδήποτε ὄν.
