566 Ἐμπεδοκλῆς, DK 132.
567 Πλάτων, Τίμαιος 29e· πρβλ. Γρηγορίου Νύσσης Εἰς τὰς ἐπιγραφάς, τ. 5, σ. 94.
568 Νοβάλις, Χριστιανισμὸς ἢ ἄλλως Εὐρώπη, μτφρ. Ν. Σκουτερόπουλος, Ἀθήνα 2004, σ. 89.
569 Καβάφης, “Ὅσο Μπορεῖς”, Ἅπαντα, τ. Α΄, ὅ.π., σ. 25.
570 Ἀββᾶς Ἀλώνιος, ἀπ. α΄, PG 65, 133.
571 Ἀπ. Ϛ΄, PG 65, 284· πρβλ. τὸν Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, Λόγος ζ΄, κεφ. 70.
572 Κλῖμαξ, Λόγος λα΄, κεφ. 43.
573 Νοβάλις, Χριστιανισμός…, ὅ.π., σελ. 43 καὶ 79.
574 Πρβλ. τὸν Χάιντεγγερ, Εἰσαγωγὴ στὴ Μεταφυσική, ὅ.π., σελ. 214–5: “ἡ ἰδέα συνιστᾶ τὸ εἶναι τῶν ὄντων, ἀλλὰ ἐδῶ ἡ ἰδέα καὶ τὸ εἶδος χρησιμοποιοῦνται μὲ εὐρύτερη σημασία, ὄχι μόνο γι’ αὐτὰ ποὺ βλέπονται μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος, ἀλλὰ γιὰ ὅλα τὰ νοητά. Τὸ ‘τί’ κάθε φορὰ εἶναι ἕνα ὄν, ἔγκειται στὴν εἰδή του, κι αὐτὴ μὲ τὴ σειρά της παρουσιάζει (κάνει παρ–ὸν) τὸ ‘τί’ … ἡ ἑρμηνεία τοῦ Εἶναι ὡς ἰδέας προέκυψε ἀπὸ τὴ θεμελιακὴ ἐμπειρία τοῦ Εἶναι ὡς φύσεως. Αὐτὴ ἀποτελεῖ, καθὼς λέμε, ἀναγκαία συνέπεια ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν οὐσία τοῦ Εἶναι ὡς προβαίνοντος φαίνεσθαι.”
