Ὁρισμένοι μιλοῦν γιὰ ἀτροφικὴ βούληση στοὺς ἀρχαίους ἢ ἀκόμη καὶ γιὰ ἀπουσία βούλησης! Ἴσως δὲν προσέχουν ὅτι πίσω ἀπὸ τὸ βίωμα τοῦ θανάτου, τὸ ὁποῖο διαμόρφωνε τὴν ἴδια τὴν θεμέλια σύσταση τῆς γλώσσας, βούληση ἔχει γίνει ἤδη στὸν Ὅμηρο τὸ αἴτημα–χωρὶς–αἴτημα τῆς Ἀνάστασης — ὄχι μιὰ οὐτοπία, ὁσοδήποτε ‘ἰδανική’, ἀλλὰ ζωὴ τοῦ πέρα ἀπὸ κάθε ὀργάνωση καὶ σχεδιασμὸ ἀπόλυτου δώρου καὶ μυστηρίου τῆς φιλίας, ἀρχῆς καὶ προορισμοῦ ὅλης τῆς σοφίας καὶ ὅλης τῆς ἀρετῆς. Ζητοῦν στοὺς Ἕλληνες τὴν ρωμαϊκὴ καὶ μοντέρνα βούληση γιὰ παντοδυναμία, καὶ ἀπογοητεύονται, γιατὶ δὲν προσέχουν ὅτι τὸ τελευταῖο ποὺ θέλει ὁ Ἀχιλλέας εἶναι νὰ κυριαρχεῖ: προτιμάει νὰ ἄγεται δοῦλος στὸν ἐπάνω κόσμο ἀντὶ νὰ βασιλεύει στὸν ἅδη, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ὁ ἅδης τοῦ εἶναι ἀσύγκριτα προτιμότερος ἀπὸ ἕνα κόσμο ὅπου δὲν ὑπάρχει ὁ Πάτροκλος.

“Ἡ ἑλληνικὴ κατηγορία τῆς πράξης ἀγνοεῖ τὴν προοπτικὴ ὀργάνωση τοῦ μέλλοντος, ἡ πρακτικὴ δραστηριότητα ἐμφανίζεται τόσο πιὸ τέλεια ὅσο λιγώτερο δένεται μὲ τὸν χρόνο, ὅσο λιγώτερο τείνει πρὸς ἕνα στόχο ποὺ ἡ ἴδια προσχεδιάζει καὶ προετοιμάζει· τὸ ἰδανικὸ τῆς δράσης εἶναι νὰ καταργήσει κάθε χρονικὴ ἀπόσταση ἀνάμεσα στὸν ἐνεργητὴ[[613]] καὶ στὴν πράξη του, νὰ τοὺς κάνει νὰ συμπέσουν ὁλότελα σ’ ἕνα ἀπόλυτο παρόν. Γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῶν κλασικῶν χρόνων [καὶ ἤδη στὸν Ὅμηρο], ‘δρῶ’ σημαίνει περισσότερο βγαίνω ἀπὸ τὸν χρόνο, ξεπερνῶ τὸν χρόνο, παρὰ τὸν ὀργανώνω καὶ τὸν ὑποτάσσω”.[614]