648 Πρβλ. Α΄ Κορ. 7.36,38: “εἰ δέ τις ἀσχημονεῖν ἐπὶ τὴν παρθένον αὐτοῦ νομίζει ἐὰν ᾖ ὑπέρακμος, καὶ οὕτως ὀφείλει γίνεσθαι, ὃ θέλει ποιείτω· οὐχ ἁμαρτάνει· γαμείτωσαν … Ὥστε καὶ ὁ γαμίζων τὴν ἑαυτοῦ παρθένον καλῶς ποιεῖ καὶ ὁ μή γαμίζων κρεῖσσον ποιήσει”, γιατὶ καλύτερο εἶναι ἡ γέννηση στὴν παρθενία: “καλὸ ἡ ἁγνεία καὶ ἡ παρθενία, κι ἂς σὲ πείθει ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς, ὅταν γεννιέται ἀπὸ Παρθένο γιὰ νὰ τιμήσει τὴν γέννηση καὶ ἀκόμη περισσότερο τὴν παρθενία” — Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου Περὶ φιλοπτωχίας λόγος 14, PG 35, 861.
649 Πρβλ. τὸν Σαίξπηρ, Complete works, ἐπιμ. A. H. Bullen, N.Y. 1988, σ. 252 (Ρωμαῖος καὶ Ἰουλιέτα, πράξη 1.5): Ἅγιέ μου ἀγαπημένε, ἂς κάνουν τὰ χείλη ὅ,τι τὰ χέρια κάνουν, ἂς προσεύχονται.
650 Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, Πρὸς Ἐφεσίους, κεφ. 14, ἑν. 1.
651 Πλάτωνος Φαῖδρος 255a–257a. Τὰ ἐννιὰ χιλιάδες χρόνια συμβολίζουν τὴν περίοδο στὴν ὁποία ὁλοκληρώνεται ἡ κάθαρση τῆς ψυχῆς. Οἱ τρεῖς τριάδες ποὺ ἐξυπακούονται σημαίνουν ὁλοκλήρωση: περαιτέρω κάθαρση δὲν νοεῖται. Κάθε ψυχὴ δὲν φθάνει ὁπωσδήποτε σὲ ἀπόλυτη καθαρότητα, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε στὴν ἐνδεχόμενη, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ πολὺ μικρή. Σχέσεις μὲ τὴν προγενέστερη ἑλληνικὴ παράδοση καὶ ἰδίως τὴν ὀρφική, βλ. εἰς Γκάθρυ, A History of Greek Philosophy, τ. Β΄, ὅ.π., σ. 253· πρβλ. τὸν Ἡσίοδο, Θεογονία, στ. 736–806.
Σελ. 123456789101112
