ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, ἤδη στὸν Ὅμηρο, συνδέεται μὲ τὰ μάτια καὶ τὴν ὅραση — στὴν διπλή της φορὰ τοῦ ὁρᾶν καὶ τοῦ ὁρᾶσθαι — σημαίνοντας πέρα ἀπὸ λέξεις ἐπαφὴ καὶ ἐπικοινωνία.[268] Ἀκόμη καὶ τοῦ Δία τὰ λόγια δὲν εἶναι τελείως ἀξιόπιστα, ἂν δὲν μιλήσει μὲ τὸ πρόσωπό του ὁλόκληρο, δηλαδὴ μὲ τὰ μάτια.[269]
Τὸ ὁμηρικὸ πρόσωπο δὲν περιγράφεται σὲ μιὰ θωριὰ ποὺ βλέπει ὁ καθένας, ἀλλὰ ἀναδύεται ὡς μοναδικὴ παρουσία καὶ ἀποκάλυψη Χάριτος, Δόξας καὶ Ὀμορφιᾶς, τὰ ὁποῖα ἀναγνωρίζονταν ὡς κύρια ἰδιώματα τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἁπλῶς ἔξοχες ἀνθρώπινες ἀρετές. Ἂν καὶ ἀθάνατα, τὰ ἴδια αὐτὰ διακυβεύονταν μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ προσώπου, ἑνωμένα ὅπως ἦταν μὲ ὅποιον τὰ ἀποκάλυπτε — ἡ δική του ἀπώλεια ὡς ἰσόθεου, γινόταν ἐπίσης δική τους.
Ἀκριβῶς ἐπειδὴ καὶ θνητὸς μποροῦσε νὰ ἔχει ἰσόθεη σύνεση,[270] ἡ διαφθορὰ τῆς πιστότητας καὶ ἐμπιστοσύνης, ἡ κατάπτωσή της στὴν μοιρολατρεία καὶ τὴν δουλικὴ εὐσέβεια, δὲν ἔχει πραγματικὴ θέση στοὺς ὁρίζοντες τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, σὲ κόσμο ὅπου οἱ θεοὶ φθάνουν ἀκόμη καὶ νὰ συν–βουλεύονται μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Χαρακτηριστικὰ στοὺς πλατωνικοὺς διαλόγους, ὅποτε λέγονται προσευχὲς δὲν σημαίνουν ψυχὴ ποὺ δουλεύει στὰ ὅποια αἰτήματά της, ἀλλὰ οἰκειότητα μὲ τὸν Θεό.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829
