“Γύρω στὰ 2.500 π.Χ. ἡ τεχνολογικὴ πρόοδος σχεδὸν σταμάτησε, καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἑπόμενων τριῶν χιλιετηρίδων σημειώθηκε μικρὴ πρόοδος … Σὲ σύγκριση μὲ τὴν ἐπανάσταση ποὺ προηγήθηκε οἱ τρεῖς αὐτὲς χιλιετηρίδες ἀποτελοῦν περίοδο τεχνολογικῆς στασιμότητας”.[286]
Ταυτόχρονα πρωτοφανοῦς προόδου, ἂν συνεκτιμήσει κανεὶς τὴν θεωρία τῆς τεχνολογίας. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ αὐτὴ συμβαίνει ἐπανάσταση, καὶ σὲ ἀνώτερη τάξη, ὅπου δὲν ζητοῦνται νέες ἐφευρέσεις ἀλλὰ θεωρητικὴ ἀξιολόγηση κάθε δυνατῆς τεχνικῆς καὶ ἐργαλείου.
Θὰ περίμενε κανεὶς ἰσχυρότερη ἀνάπτυξη τῆς τεχνικῆς στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἐφόσον ὑπῆρχε καὶ Θεὸς ‘εἰδικευμένος’ στὰ τεχνικά, ἐμφανιζόταν ἀπὸ μηχανῆς Θεός, ἐτιμᾶτο πολυμήχανος ἥρωας — ἀκόμη καὶ ὁ Ἔρωτας δὲν ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὸ τόξο καὶ τὰ βέλη. Ἡ θεωρία τῆς τεχνολογίας ἀναπτύσσεται κυρίως στὴν κλασικὴ περίοδο, μὲ τοὺς σοφιστές, τὴν τραγικὴ ποίηση, τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη, τὸ δὲ κυρίαρχο πόρισμα τῆς συζήτησης ἀποκρινόταν στὸν βαθύτερο (δηλαδὴ τὸν ὁμηρικὸ) ψυχισμὸ τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐκφράστηκε ἀπὸ τοὺς τραγικοὺς καὶ τὸν Πλάτωνα. Ἡ τεχνολογία θεωρήθηκε δίκοπο μαχαίρι, οὕτως ἢ ἄλλως σχετικῆς ἀξίας, ἑπομένως δευτερεύουσα γιὰ τὶς δικές τους ἱεραρχήσεις καὶ προτεραιότητες.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223242526272829
