ΣΩΤΟΣ: Έχεις δίκιο, μητέρα. Το παρατήρησα κι εγώ, πως καμιά φορά ο Αχμέτ, χωρίς να μου αντιλέη, πειράζεται και πικραίνεται στ’ απρόσεχτα λόγια μου. Μετανοιώνω βέβαια κι εγώ έπειτα από τα λόγια μου αυτά [13].
Στο παραμυθόδραμα «Η χώρα του καλού Άρχοντα», προβάλλεται το πρότυπο του παιδιού που με την ευγένεια και την υπακοή προς τους μεγαλύτερους κερδίζει την εύνοιά τους και απολαμβάνει της ασφάλειας και της ηρεμίας που δικαιούται κοντά τους:
ΑΡΧΟΝΤΑΣ: [Όλα τα παιδιά γονατίζουν γύρω στον Άρχοντα συγκινημένα. Άλλα του φιλούν τα χέρια κι άλλα το αρχοντικό του φόρεμα. Εκείνος χαϊδεύει τα κεφάλια και τα πρόσωπα των παιδιών με στοργή]. Για σας, παιδιά μου, είμαι έτοιμος για κάθε θυσία. Μην τρομάζετε όμως. Κάτι μου λέει μέσα μου, πως κανένας κίνδυνος δεν είναι. Οι στρατιώτες μας είναι γενναίοι. Θα φυλάξουν γερά και το χωριό και το Παλάτι. και –θα δήτε- η γιορτή μας δε θα χαλάση [14].
Ως χαρακτηριστικό του ανήλικου-προτύπου προβάλλεται επίσης η αξιοπρέπεια αλλά και η φιλεύσπλαχνη διάθεση προς τους πιο αδύναμους. Συγκεκριμένα, στο έργο «Γράμμα στον Άη Βασίλη», ο Κωστάκης, ένα φτωχό και ορφανό παιδί, που η μητέρα του δουλεύει σκληρά για να το μεγαλώσει, γράφει ένα γράμμα στον Άη Βασίλη με τη βοήθεια κάποιων εύπορων φίλων του και όταν εκείνοι του αγοράζουν τα πολυπόθητα παιχνίδια ως πρωτοχρονιάτικα δώρα, δεν διστάζει να δώσει κάποια από αυτά σε ένα ακόμη πιο φτωχό παιδάκι που είχε μεγαλύτερη ανάγκη.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223
