Έτσι, θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι η δραματουργία του Στέλιου Σπεράντσα για παιδιά και εφήβους είναι στενά συνδεδεμένη με την εποχή κατά την οποία δημιουργήθηκε. Με τον «ρομαντισμό» που διαπνέει τα έργα, κυρίως σε ό,τι αφορά την αποτύπωση των ιστορικών στιγμών του ελληνισμού, με τα πρόσωπα που αναδεικνύονται σε ήρωες και κάποτε σε υπερανθρώπους και με την προβολή αξιακών προτύπων που προσομοιάζουν περισσότερο σε εξιδανικευμένες μορφές παρά σε ζωντανές και εξελισσόμενες προσωπικότητες, τα έργα αυτά έχουν σήμερα χάσει μεγάλο μέρος από τη δραματική ένταση τους και τη δυνατότητα πρόσληψής τους από ένα σύγχρονο παιδικό κοινό.
Είναι αναμφισβήτητο ότι οι μεταγενέστεροι δημιουργοί, από τη δεκαετία του ’70 και εφεξής προχώρησαν στον εκσυγχρονισμό του θεάτρου για παιδικό κοινό, εισάγοντας την πραγμάτευση θεμάτων σύγχρονου προβληματισμού και δίνοντας έμφαση στην επικοινωνία που αναπτύσσεται μεταξύ σκηνής και πλατείας. Ο Σπεράντσας διαφέρει σε πολλά σημεία από αυτή την ομάδα συγγραφέων, γιατί παρήγαγε το θεατρικό έργο του σε μια παλαιότερη φάση. Και αν περιορίστηκε, ως ένα βαθμό, στη δραματουργία που πρόβαλε συγκεκριμένα θέματα πατριωτικού και θρησκευτικού χαρακτήρα, αυτό οφείλεται αφενός στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής κατά την οποία έγραψε και αφετέρου στις ποιητικές καταβολές του ίδιου (ας μην παραβλέπουμε το ότι άρχισε να δημοσιεύει ποίηση το 1901, στην ακμή της Αθηναϊκής Σχολής).
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223
