Και ο Σπύρος Μελάς, θεατρικός συγγραφέας και ο ίδιος, έγραφε, με την αφορμή της έκδοσης του τρίτου τεύχους της σειράς Η Σκηνούλα μας: «Τα θέματά του είναι όλα παρμένα από τις ηρωικές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας, από το αθάνατο εικοσιένα ως το αξέχαστο Σαράντα της ιταλικής εισβολής» [11].
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η θεματική των έργων καθορίζεται και από την πρόθεση του συγγραφέα να συμβάλει στον εμπλουτισμό των ιστορικών γνώσεων των παιδιών, αντιμετωπίζοντας τα έργα ως μια παιδευτική ευκαιρία. Για τον λόγο αυτόν, υπάρχουν στα περισσότερα έργα σκηνές και διάλογοι στους οποίους δίνονται με εύληπτο τρόπο στοιχεία από την αρχαία ελληνική ή τη νεότερη ιστορία. Η πρόθεση, ωστόσο, αυτή έχει άμεση σχέση με τον ιδεολογικό προσανατολισμό της δραματουργίας του συγγραφέα μας, ο οποίος, όπως προκύπτει από τη μελέτη των έργων του, αντιμετωπίζει το θέατρο πρωτίστως ως μέσον αγωγής και, δευτερευόντως ως καλλιτεχνική δημιουργία που, μέσα από ενδιάθετα στοιχεία, μπορεί να λειτουργήσει και παιδευτικά.
Ενδεικτικά αυτής της θέσης, την οποία στο πρώτο μισό του 20ού αι. φαίνεται ότι ενστερνίζονταν οι περισσότεροι συγγραφείς, είναι όσα σημειώνει ο Σπύρος Μελάς, στο κείμενό του που προαναφέρθηκε: «Αν το θέατρο έχη ανώτερη παιδαγωγική σημασία και για τους μεγάλους αναμφισβήτητη, το παιδικό θέατρο είναι από τα πιο ελκυστικά μέσα της αγωγής. Συγκινεί και τέρπει τα παιδιά, τρέφει τη φαντασία τους, βάζει σε κίνηση τον ψυχικό τους κόσμο, τα πλουτίζει με παραστάσεις, πλάθει το ήθος τους, ακονίζει τα εκφραστικά τους μέσα, τα συνηθίζει σε καλλιεργημένες μορφές ζωντανού λόγου, γυμνάζει την άρθρωσή τους και την ορθοφωνία τους. Ότι ένας ποιητής σαν τον κ. Σπεράντσα καταπιάστηκε μ’ αυτή τη δουλειά, είναι ασφαλώς ένα μεγάλο κέρδος για την παιδική μας σκηνή…Η συμβολή του κ. Στέλιου Σπεράντσα είναι σημαντικό βήμα προόδου» [12].
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223
