Από τα κυριότερα και πιο έκτυπα χαρακτηριστικά των έργων του Σπεράντσα είναι ο εθνικός χαρακτήρας και ο θρησκευτικός προσανατολισμός τους που συντείνουν σε μια μορφή διαπαιδαγώγησης με έμφαση στην καλλιέργεια του σεβασμού προς την ιδέα της πατρίδας και της θρησκείας. Αυτές οι αξίες (Πατρίδα -Θρησκεία) αποτελούν τους δύο κεντρικούς άξονες γύρω από τους οποίους αναπτύσσεται το σύνολο σχεδόν της θεατρικής παραγωγής του Σμυρναίου ποιητή.

Το γεγονός αυτό δεν είναι βέβαια άσχετο προς το γενικότερο χρονικό και πολιτιστικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η δραματουργία του και οροθετείται από την εμφάνιση και τη λογοτεχνική παραγωγή καταξιωμένων ή και νεότερων συγγραφέων που αρχίζουν να ασχολούνται συστηματικά με το είδος που αποκαλούν «παιδικό θέατρο» στις αρχές του 20ού αιώνα. Ήδη από το 1896, όταν εκδίδεται ο πρώτος τόμος με τίτλο «Παιδικόν Θέατρον» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, το ενδιαφέρον των συγγραφέων για το είδος του θεάτρου για παιδιά και νέους αρχίζει να αυξάνεται. Όπως παρατηρεί εύστοχα ο Λάκης Κουρετζής στο βιβλίο του Το θέατρο για παιδιά στην Ελλάδα: «Την εποχή του μεσοπολέμου, ως τα 1950 περίπου, είχαμε αξιόλογους λογοτέχνες που έγραφαν έργα και σκετσάκια για παιδικό θέατρο. Εκτός από τον Β. Ρώτα […], μπορούμε να προσθέσουμε τον Γρ. Ξενόπουλο, τον Στ. Σπεράντζα, τον Μιχ. Στασινόπουλο […] κ.ά.» [7]. Γενικότερα, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι στη μεσοπολεμική περίοδο και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια εμφανίζονται κάποιοι συγγραφείς θεατρικών έργων για παιδιά που αποτελούν μια αξιόλογη ομάδα, με την απαραίτητη γνώση και μέριμνα για το ανήλικο κοινό. Με πιο γνωστούς εκπροσώπους την Ευφροσύνη Λόντου-Δημητρακοπούλου, την Αντιγόνη Μεταξά και τον Βασίλη Ρώτα διαμορφώνεται βαθμιαία μια ομάδα συγγραφέων οι οποίοι επιδιώκουν να διαμορφώσουν τη σύγχρονη δραματουργία για παιδιά, με έμφαση στα στοιχεία που θεωρούν απαραίτητα για την ηθική διάπλάσή τους. Σε αυτούς καταλέγεται (από κοινού με συγγραφείς όπως η Γαλάτεια Καζαντζάκη, η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, η Ιωάννα Μπουκουβάλα – Αναγνώστου και άλλοι) [8], και ο Στέλιος Σπεράντσας, ο οποίος συμπληρώνει κατά κάποιο τρόπο την προσφορά του στον χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά με τη συγγραφή των δραματικών έργων του για ανήλικους θεατές.