ΦΙΛΙΟΣ: Είχαμε μιαν άγνωστη τρελλή πίστη. Εκάναμε ό,τι έκανε κι ο Δαυίδ, όταν βγήκε μπροστά του ο Γολιάθ [23].
Επειδή ακριβώς το θέατρο, από τη φύση του, αποτελεί πρόσφορο μέσο για την άμεση και σε πολλούς αποδέκτες διάδοση ιδεολογικών μηνυμάτων. φορτίζεται από τους συγγραφείς με πολυσημία αναφερόμενη σε πολιτισμικές αξίες και έννοιες που μπορούν να ενεργοποιήσουν το κοινό. Έτσι, με βάση τα αξιακά πρότυπα και τις συμπεριφορές που «προτείνονται» από τον συγγραφέα του θεατρικού έργου, μπορεί να ανιχνευθεί η εικόνα που έχει ο δημιουργός για το «παιδί-δυνάμει θεατή» του έργου του, ο ρόλος που του αναθέτει και η γενικότερη ιεράρχηση των αξιών που διαμορφώνει [24].
Σύμφωνα με αυτές τις επισημάνσεις, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι τα δράματα του Στέλιου Σπεράντσα εντάσσονται σε εκείνα τα έργα του νεοελληνικού θεάτρου για παιδιά που παρουσιάζουν μια ωραιοποιημένη εικόνα της πραγματικότητας, η οποία επιπλέον προβάλλεται από τον συγγραφέα ως αξία και στόχος.
Είτε πρόκειται για τα δυο έργα που αναφέρονται σε παραμυθιακό ή φανταστικό χώρο και χρόνο, όπως Ο Ίκαρος και Η χώρα του καλού Άρχοντα, είτε πρόκειται για εκείνα που αναφέρονται σε ιστορικό χρόνο [25], τα πρόσωπα και η δράση εμφανίζονται συχνά υπό το πρίσμα του εξιδανικευμένου και του «ρομαντικού».
Οι ήρωες των έργων του Σπεράντσα, γενικότερα, είναι ή νεαροί αγωνιστές παλαιότερων, ένδοξων περιόδων της ελληνικής ιστορίας ή μικροί βιοπαλαιστές της σύγχρονης εποχής. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, όπως και στο παραμυθόδραμα «Στη χώρα του καλού άρχοντα», τα χαρακτηριστικά τους είναι η γενναιότητα, ο άδολος πατριωτισμός, η ανιδιοτελής προσπάθεια για την επικράτηση του καλού: στοιχεία που είναι ενδεικτικά για τις αντιλήψεις που επεδίωκε να προβάλει περισσότερο ο συγγραφέας μας και οι οποίες συνιστούσαν το πρότυπο ενός ηρωικού αλλά μάλλον ουτοπικού ανθρώπινου τύπου.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223
