[Από: Μαρία Δημάκη-Ζώρα, Ο Στέλιος Σπεράντσας (1882-1962) και η συμβολή του στην εξέλιξη της νεοελληνικής δραματουργίας για παιδιά και νέους]
Ο Στέλιος Σπεράντσας (1888-1962) υπήρξε μια πολύπλευρη προσωπικότητα, που δεν περιορίστηκε σε ένα μόνο τομέα πνευματικής δραστηριότητας, αλλά επεκτάθηκε από την ιατρική και την οδοντιατρική επιστήμη που σπούδασε, στην καλλιέργεια της ποίησης, με έμφαση στη λογοτεχνία και το θέατρο για παιδιά. Κατά τη διάρκεια της επιστημονικής του σταδιοδρομίας, ως ιατρός ακτινολόγος αρχικά, και ως καθηγητής της Ορθοδοντικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αργότερα (1933-1952), συνέγραψε επιστημονικές εργασίες και μονογραφίες [1], καθώς και το γνωστό σύγγραμμά του Οι Έλληνες γιατροί λογοτέχνες από την άλωση της Πόλης ως τα σήμερα, που κυκλοφορήθηκε το 1961. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη συγγραφή δοκιμίων, αλλά και με την εκπόνηση εκτενών μελετών με ιστορικό χαρακτήρα, όπως η μελέτη του για τον Μπάυρον [2] και η συλλογή δοκιμίων «Στο δρόμο του στοχασμού» (1958).
Η ποίηση φαίνεται ότι αποτελούσε από τα παιδικά και νεανικά χρόνια αγαπημένη ενασχόληση για τον Σπεράντσα. Στίχοι του βρίσκονται δημοσιευμένοι σε περιοδικά και εφημερίδες της Σμύρνης ήδη από πολύ νωρίς [3], ενώ το ποιητικό του τάλαντο επιβραβεύτηκε και με μια σημαντική διάκριση: το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό του Πανιωνίου Γυμναστικού Συλλόγου, ο οποίος προκηρύχθηκε το 1900, με σκοπό τη σύνθεση του ύμνου του Σωματείου «στην αρχαΐζουσα». Στην κριτική επιτροπή μετείχαν οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Γεώργιος Μιστριώτης και Νεοκλής Καζάζης, καθώς και ο ποιητής Αριστομένης Προβελέγγιος, οι οποίοι σημείωναν εμφαντικά στην εισηγητική έκθεσή τους «την πλήρη αρμονίαν της ποιητικής εμπνεύσεως και της καλλιτεχνικής μορφής» του ποιήματος που είχε υποβάλει ο Σπεράντσας με το ψευδώνυμο Απηλιώτης [4].
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223
