216 Ἀρέθας Καισαρείας, Στεφάνῳ ὑπογραφεῖ βασιλέως τῶν ἀπορρήτων, εἰς Ζακυθηνοῦ (ἐπιμ.), Βυζαντινὰ κείμενα…, ὅ.π., σ. 126.

217 Ράνσιμαν, Βυζαντινὸς πολιτισμός, μτφρ. Δέσποινα Δετζώρτζη, Ἀθήνα 19783, σελ. 251–2.

218 Δρακόπουλος, Μεσαίωνας, ὅ.π., σ. 62.

219 Ἰλιάδα Α 1–7.

220 Ἰλιάδα Ρ 176· πρβλ. Ἡσιόδου, Θεογονία, στ. 1002.

221 Πρβλ. τὴν Ἀρέντ, ἀνθρώπινη κατάσταση, ὅ.π., σελ. 32–37.

222 Γιάσπερς, Μαθήματα φιλοσοφίας, μτφρ. Χρ. Μαλεβίτσης, Ἀθήνα 1978, σ. 155.

223 Κωδινός, Πάτρια ΚΠόλεως, βιβλ. 2, ἑν. 3.

224 Ὀδύσσεια ν 312–3· πρβλ. τὸν Γρηγόριο Νύσσης, Κατὰ Εὐνομίου, βιβλ. 3, κεφ. 4, ἑν. 30, καὶ τὸν Ἔκκαρτ, Ὁμιλία 63, DW III, σ. 78.

225 Ὀδύσσεια ω 445–6: αὐτὸς ἐγὼν εἶδον θεὸν ἄμβροτον, ὅς ῥ’ Ὀδυσῆϊ ἐγγύθεν ἑστήκει καὶ Μέντορι πάντα ἐῴκει.

226 Βλ. Ὀδύσσεια ν 187–440· πρβλ. τ 51–52. Ἐδῶ ἔχει τὴν ἀρχή του τὸ λεγόμενο ‘ἀρχαϊκὸ’ χαμόγελο τῆς μεταγενέστερης γλυπτικῆς.

227 Βερνάν, Μῦθος καὶ τραγωδία στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, μτφρ. Στέλλα Γεωργούδη, Ἀθήνα 1988, σ. 297 (μὲ ἀναφορὰ στὸν Διόνυσο τοῦ Εὐριπίδη, ἀλλὰ ἡ περιγραφὴ ἰσχύει καὶ γιὰ τὶς ὁμηρικὲς Συναντήσεις).