213 Τὴν ὁμηρικὴ διάλεκτο τίμησαν πραγματικὰ συγγραφεῖς ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Εἶναι ἐντυπωσιακὸ ὅτι οἱ Βυζαντινοὶ εἶχαν ὅλες τὶς δυνατότητες νὰ μή χρησιμοποιήσουν τὸν Ὅμηρο γιὰ τὴν γραμματική τους παιδεία. Πάντως ἀφορμὴ τῆς ἀνυποχώρητης ἀντίστασης στὸν Ἰουλιανὸ θὰ πρέπει νὰ ἦταν κυρίως ἡ γλῶσσα, γιατὶ ἀναπτύχθηκε τότε ἰσχυρὴ πρωτοβουλία νὰ μεταγράφονται τὰ χριστιανικὰ κείμενα στὴν ὁμηρικὴ διάλεκτο.
214 Βλ. Μπάκλερ, “Ἡ Βυζαντινὴ ἐκπαίδευση”, εἰς Μπαίηνς–Μὸς (ἐπιμ.), Εἰσαγωγὴ στὸν Βυζαντινὸ πολιτισμό, μτφρ. Δημήτριος Σακκᾶς, Ἀθήνα 1988, σελ. 294–5· Λεμέρλ, Ὁ πρῶτος βυζαντινὸς οὑμανισμός, ὅ.π.· Οὑΐλσον, Οἱ λόγιοι στὸ Βυζάντιο, μτφρ. Νικ. Κονομῆς, Ἀθήνα 1991, σ. 24 κ.ἑ. (πρβλ. ὅ.π., σ. 28 κ.ἑ. γιὰ τὴν κατηγορία πὼς οἱ Βυζαντινοὶ κατέστρεφαν τὰ ἔργα τῆς ἀρχαίας γραμματείας!)
215 Εὐστάθιος Θεσσαλονίκης, Παρεκβολαὶ εἰς τὴν Ὁμήρου Ἰλιάδα, τ. 1, σελ. 1–2. Προηγουμένως ὁ Εὐστάθιος ἐπιχειρεῖ πολὺ πρόχειρη καὶ ὅμως ἤδη ἐντυπωσιακὴ καταγραφὴ τῶν ἐπιδράσεων τοῦ Ὁμήρου. Πρβλ. τὴν Ἐπιστολὴ 54 Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στὸν Μ. Βασίλειο.
