Σε άλλο έργο εμφανίζονται οι γυναίκες της Πίνδου, οι οποίες υποβάλλονται σε κάθε είδους θυσίες και κόπους προκειμένου να βοηθήσουν τα ελληνόπουλα που πολεμούν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Στους αγώνες αυτούς, υπάρχει η εδραιωμένη πεποίθηση ότι η Παναγία παραστέκει τις γυναίκες και τους φαντάρους που πολεμούν στις χιονισμένες βουνοκορφές. Συγκεκριμένα, στο έργο «Ατσαλένιες Γυναίκες», στο οποίο παρουσιάζονται οι ηρωικές μορφές των ελληνίδων, παρουσιάζεται μία να αφηγείται το όραμά της στις συναγωνίστριές τους:
ΜΑΡΟΥΣΑ: Μάτι δεν έκλεισα τις περισσότερες ώρες…Εδώ απ’ έξω…κάτι σαν ήσκιος τριγύριζε…Έκανα μια φορά να ρωτήσω, να φωνάξω, κι η φωνή μου λες κι έσβηνε μέσα στο στήθος μου…Ύστερα ο ήσκιος εκείνος χάθηκε…Όμως αργότερα ξαναφάνηκε…Τότε ξεχώρισα, είδα καλά με τα μάτια μου, μες στο σκοτάδι μια μαυροφορεμένη γυναίκα να πηγαίνη και νάρχεται…Από το πρόσωπό της έβγαινε αχνό ένα φως…Μια στιγμή την είδα να χάνεται προς την ανηφοριά…Δεν την ξαναείδα πια…Ζάρωσα τότε στη γωνιά μου κι έκανα να κλείσω τα μάτια μου, ακουμπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο […]
ΔΕΣΠΩ: […] Όλος ο στρατός το πιστεύει, πως στον αγώνα μας μας προστατεύει, μας βοηθεί η Παναγία [20].
Με τον τρόπο αυτόν, ο συγγραφέας επιχειρεί να εμπεδώσει στους μικρούς θεατές των έργων του την πεποίθηση ότι η θρησκευτική ταυτότητα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο συγκρότησης της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Οι εθνικές επέτειοι και οι σκηνές που δραματοποιούν περιόδους της ελληνικής ιστορίας, όπως η Επανάσταση του 1821 και ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940, δίνουν την ευκαιρία στον Σπεράντσα να μεταδώσει, παράλληλα, στα παιδιά μηνύματα που έχουν σχέση με το ιστορικό παρελθόν του έθνους.
Σελ. 123456789101112131415161718192021
