573 Νοβάλις, Χριστιανισμός…, ὅ.π., σελ. 43 καὶ 79.
574 Πρβλ. τὸν Χάιντεγγερ, Εἰσαγωγὴ στὴ Μεταφυσική, ὅ.π., σελ. 214–5: “ἡ ἰδέα συνιστᾶ τὸ εἶναι τῶν ὄντων, ἀλλὰ ἐδῶ ἡ ἰδέα καὶ τὸ εἶδος χρησιμοποιοῦνται μὲ εὐρύτερη σημασία, ὄχι μόνο γι’ αὐτὰ ποὺ βλέπονται μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος, ἀλλὰ γιὰ ὅλα τὰ νοητά. Τὸ ‘τί’ κάθε φορὰ εἶναι ἕνα ὄν, ἔγκειται στὴν εἰδή του, κι αὐτὴ μὲ τὴ σειρά της παρουσιάζει (κάνει παρ–ὸν) τὸ ‘τί’ … ἡ ἑρμηνεία τοῦ Εἶναι ὡς ἰδέας προέκυψε ἀπὸ τὴ θεμελιακὴ ἐμπειρία τοῦ Εἶναι ὡς φύσεως. Αὐτὴ ἀποτελεῖ, καθὼς λέμε, ἀναγκαία συνέπεια ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν οὐσία τοῦ Εἶναι ὡς προβαίνοντος φαίνεσθαι.”
575 Ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Λόσκυ (Ἡ μυστικὴ θεολογία τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὅ.π., σ. 39), ὅτι “σκοπὸ ἔχει νὰ ἐλευθερώσει τὴν διάνοια ἀπὸ τὴν πολλότητα τοῦ εἶναι”. Ἡ ἀπελευθέρωση αὐτὴ ἐξυπακούεται, ἀλλὰ δὲν ἐξαντλεῖ τὴν σημασία τῆς πλατωνικῆς κάθαρσης καὶ δὲν ἀποτελεῖ αὐτοσκοπό, ὅπως εὔκολα καταλαβαίνει κανείς, ἔστω μόνο ἀναλογιζόμενος τὴν πλατωνικὴ σημασία τῆς προσωπικῆς φύσης τῆς ὕπαρξης, “Ἐκεῖνον ποὺ συγκρότησε τὴν δημιουργία καὶ τὸ σύμπαν αὐτὸ ἐδῶ”, ὅτι “τὰ θέλησε ὅλα νὰ γίνουν ὅμοια μὲ τὸν Ἴδιο, ὅσο περισσότερο μποροῦν” — Πλάτων, Τίμαιος 29e.
Σελ. 12345678910111213
