Come, let us march against the powers of heaven
And set black streamers in the firmament,
To signify the slaughter of the gods.
Αυτό το «νιτσεϊκό» θέμα της δολοφονίας του Θεού μας οδηγεί στην ίδια την καρδιά της νεωτερικότητας. Διαχωρίζοντας τον προορισμό του από την πορεία των πραγμάτων, ο άνθρωπος τοποθετούσε τον εαυτό του στο δίλημμα που δεν έχει πάψει να βασανίζει τη σύγχρονη συνείδηση: είτε δηλαδή να βρει κάποιον άλλο δρόμο, πέρα από την επιστήμη, για να φτάσει στον Θεό και να τοποθετηθεί μέσα σε μια ιεραρχική τάξη, είτε να αποδεχτεί τον «θάνατο του Θεού» και να αναζητήσει στον εαυτό του τη θεμελίωση αυτής της τάξης. Γνωρίζουμε την απάντηση: ο «κρυμμένος» ή αόρατος Θεός, η «βουβή» ή μη ακουόμενη φύση θα υποκατασταθούν από την Ιστορία, απέραντο όνειρο αναπλήρωσης, προορισμένο να δώσει μια επίφαση ενότητας και ολότητας στις πάντα αποσπασματικές μαρτυρίες μιας περιπέτειας που ποτέ δεν υπήρξε ενιαία και που θα μείνει πάντα ανολοκλήρωτη. Καθώς η φύση περιοριζόταν σε ένα σύγκριμα αντικειμένων που κατασκευάστηκαν ή χειραγωγήθηκαν από την επιστήμη και την τεχνική, καθώς λοιπόν χανόταν η παλιά κοσμική ευλάβεια και ο άνθρωπος εγκαθίστατο στη μοναξιά του, εν μέσω ενός κόσμου υποταγμένου στον νεκρό χρόνο του ρολογιού, η ιστορία επιβαλλόταν ως ο μοναδικός κόσμος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος μπορούσε να τοποθετηθεί, να γνωρίσει τον εαυτό του και να αναγνωριστεί ως deus in terris και ελεύθερος δημιουργός του εαυτού του. Στο εξής, ο σύγχρονος άνθρωπος θα αναζητά στην ιστορία την απάντηση στα παλιά ερωτήματα: Από πού ερχόμαστε; Ποιοι είμαστε; Πού πηγαίνουμε;
