Ο Κρίστοφερ Μάρλοου, σύγχρονος του Σαίξπηρ και του Φράνσις Μπέικον, εξέφρασε με εκρηκτική δύναμη αυτή την ανατροπή των αυτονόητων:
Nature that framed us of four elements,
Warring within our breasts for regiment,
Doth teach us all to have aspiring minds:
Our souls, whose faculties can comprehend
The wondrous architecture of the world,
And measure every wandering planet’s course
Still climbing after knowledge infinite,
And always moving as the restless spheres,
Will us to wear ourselves, and never rest,
Until we reach the ripest fruit of all,
That perfect bliss and sole felicity,
The sweet fruition of an earthly crown.
Κάθε λέξη που χρησιμοποιεί ο Μάρλοου σ’ αυτόν τον εκπληκτικό «λόγο περί μεθόδου» αποτελεί την πιο τέλεια άρνηση όλων αυτών που η φιλοσοφία ή η σύνεση είχαν μέχρι τότε διδάξει. Η θέληση για δύναμη μεταβάλλεται στην ουσία του είναι! Η φύση μιλάει τη γλώσσα του Μακιαβέλι! Επιβάλλει τη θέληση για ισχύ, τη «θέληση της θέλησης»: to have aspiring minds…
Κατά τον Πλάτωνα, η ζωή της ψυχής και η συντεταγμένη κίνηση των άστρων αποτελούσαν την ύψιστη αποκάλυψη της θείας τάξης του κόσμου: «Όποιος, έλεγε, γνώρισε όλα αυτά, δεν μπορεί ούτε ν’ απομακρυνθεί από την κοινή ζωή μέσα στην πολιτεία ούτε να παραμείνει ξένος προς το θείο». Για τον Μάρλοου, η θέαση του κόσμου δεν μπορεί παρά να προτρέπει τον άνθρωπο να ξεδιπλώσει στον μέγιστο βαθμό τη θέλησή του για δύναμη, και η ζωή της ψυχής συνιστά προνομιακό πεδίο της πάλης για εξουσία (“for regiment,) -πάλης που ολοκληρώνεται με την άρνηση αυτού που μέχρι τότε αποτελούσε τα ίδια τα θεμέλια του κόσμου: του Θεού.
